Niemal zalążek powieści.

 

Pani niosła na sobie niewiele kobiecości, żeby nie powiedzieć brutalnie, że ciałem była ledwie obrzucona. Ale materia musiała być esencjonalna, z dna gara, bo wyglądała czupurnie i zadziornie. Strach zbliżać się do galaktyki przez którą frunęła, bo jeszcze wejdzie się na kolizyjny kurs i po kwiku. Dość powiedzieć, że do nogawek czuła wstręt, względnie uwłaczały jej kobiecości. Dlatego krótkie spodenki były ich pozbawione doskonalej, niżby rzecz uczynił pedantyczny Kopciuszek. Cóż – w pobliżu dworca PKP rośnie wakacyjne stężenie oryginałów. Niegroźnych i przeważnie pod wpływem dobrego humoru. Tylko czasem pod wpływem chmielu, czy jęczmienia.

 

Na przystanku wpada mi w oko gość z pośladkami z przodu. Pod pępkiem wyrosły mu dorodne półkule i żeby je właściwie wyeksponować pan skwapliwie rozsunął kolanka i nieprzeciętną urodą okrasił otoczenie. Niechybnie był to model figlarny i bezpruderyjny, bo tiszercik miał na wpół przeźroczysty z wysiłku utrzymania owego zadka w zaciszu tajemnicy. W autobusie młody facet rozgrzewał mięśnie twarzy, a kiedy wysiadł zaczął ćwiczyć pozostałe. Mimiczne ćwiczenia wyglądały dość pociesznie i tylko ciut grozą wiało. A kiedy szedł taki kanciasty i nierozprostowany, stawał się niebezpieczny dla otoczenia. Wolałem zostać w tyle i podziwiać ekwilibrystykę przechodniów usiłujących minąć go bez stłuczki. Między mostem, a kościołem starszy pan zamiatał liście (analogowo- szczotką) w zwolnionym tempie. Wiatr z szacunku umilkł i wyniósł się, żeby mu nie przeszkadzać. Niedaleko – przesiadł się, pomagając hulajnóżce w kasku wydąć spódnicę-spinaker i pognać ją hen do nieznanych portów.