Kiedy świat zwalnia na chwilkę.

 

Niewiasta omotana długą suknią w kolorze khaki i czarnym hełmie mknęła hulajnogą – pewnie na front, bo wyglądała groźnie. Tłuściutki pan z wdziękiem kierował bolidem, mając przy tym otwarte usta, w których nie chciał się zmieścić jęzor. Czyżby ostatnia miejska pszczoła ugryzła go właśnie tam?

 

Mocno wytatuowane dziewczę ujeżdżało krnąbrny rower na kocich łbach, mimo gwałtownego protestu zniewolonych piersi, dla których galon byłby jedyną właściwą miarą objętości. I to raczej angielski, niż amerykański. Na ścieżkach codzienności odkrywam graffiti również w języku angielskim. Już nie wystarcza LUSTRO. pisane po polsku. Również obleczone wyspiarską flegmą porasta mury. Szaleństwo trwa w najlepsze, a ja w zdumieniu obserwuję mnożące się napisy.

 

Jawory okociły się ławicami narybku, drobne noski łaszą się do słońca. Pod kwitnącymi katalpami prężą muskuły spore psy i ich właściciele pilnujący, by na prężeniu kontakt wzrokowy się zakończył.

 

A potem, to już miałem czas, więc dałem się uwieść Miastu i znów zdarzałem się na wyspach i mostach, w wąskich uliczkach, gdzie grzechem jest szybszy krok, w podwórzu, gdzie płaskorzeźby i kafle zdobią całe wnętrze, łącznie ze ścianami, aż po dach. Między strzelistymi wieżami kościołów i pośród krasnali poutykanych po wszelkich możliwych kątach, by dzieciarni dać namiastkę iluzji świata wprost z bajek.