Absencja.

Rzeczywistość mnie dopadła, i to bynajmniej nie ta ponura. Po prostu – zdarzyło się życie i brakuje czasu na pisanie, bo kiedy się żyje, to na pisanie czasu zawsze brakuje. Czasami brakuje czasu nawet na jedzenie, a są tacy, którzy oszczędzają na spaniu i innych przyjemnościach. Ponieważ jednak powoli stałem się nałogowcem, to wykradam tej rzeczywistości jakieś okruchy, a w głowie zbieram widzenia, żeby je później rozsypać po stole i dostać po łbie, że kruszę i śmiecę jak ta przysłowiowa już świnia, która w życiu do stołu nie usiadła. Zmarnowałem tyle widzeń, że mi wstyd przed sobą samym, bo pamięć krótka nie uniosła wielu radości, a chodziłem uśmiechnięty szeroko i do małoletniego życia nie raz oczko puściłem ku zdumieniu tegoż życia. Albo śmiałem się dorosłości w twarz serdecznie i niezłośliwie, wzbudzając lekki zaniepokojenie jednostek stabilniejszych emocjonalnie. Ostrzegam, ze wydarzyło się nic, tyle, że Dość intensywne, więc dociekanie kto komu co za ile nie mają sensu. Ale. Z jednym z widzeń nie udało mi się rozstać skutecznie, bo zamieszkało we mnie i usiłuje się powielać letnią porą.

Pani była pomalowana wielopłaszczyznowo, jakby zamierzała stać się ruchomą galerią.  Żywą, trójwymiarową wystawą sztuki współczesnej wydzierganej na skórze. Obrazki na łydkach, przedramionach i ramionach, na plecach poniżej karku i kto wie, gdzie jeszcze. Szła przede mną tym samym azymutem, więc oglądałem, jak zmieniają się kształty pod wpływem jej mięśni naturalnie napinających się podczas marszu, jak w podcieniach arkad gęstnieją i mrocznieją kontury i znaczenia, zerkałem na zmiany perspektywy, kiedy dzieła zbliżały się bądź oddalały nabierając wydźwięku właściwego chwili. Pani zadbała o czytelność przekazu, bo obrazki nie były zasłonięte nawet przeźroczystościami i może to lepsze od zimnych, kamiennych sal muzealnych? O pani nie potrafię powiedzieć słowa – ani złego, ani dobrego, tak wiele miała na sobie szkiców i gotowych kompozycji, że umknęły mi witryny na których zadomowiły się nowe kolekcje polskich projektantów odzieży, umknęły spocone, biznesowe skupiska i ciężarne panie przepiękne w swojej łagodności. Mijałem wycieczki szkolne, spocone, z czerwonymi chustami na szyjach, żeby wychowawczynie odróżniły własnych łapserdaków, od obcych, którzy też tym samym szlakiem ale z biało-zielonymi i w te same hamburgery, pamiątki, słodkości, w ten sam skwar, który na bladych łydkach młodych mam rozbija się o mur braku akceptacji, bo są sprawy ważniejsze niż karnacja, kiedy młody głód drze się pod niebiosa, albo ciekawość go pędzi w świat wielki i niepojęty. Patrzyłem na dziecię w wózeczku ubrane w biało-różowo-błękitne wdzianka i płci się nie dopatrzyłem, choć kolczyki w uszach już miało – ale – może mama preferuje mężczyzn strojnych w biżuterię? Kto wie?