Niespełniony entomolog.

Przyniosłem ci garść motyli. Na śniadanie, zanim słońce zdążyło obetrzeć szyby z westchnień nocnych. Wprost do łóżka przyniosłem, a ty skopałaś kołdrę w niebyt podłogi i własnym ciałem ogrzałaś je, żeby nie marzły. Kiedy wstałaś kołysząc się w niedopowiedzianych obietnicach nie sądziłem, że chcesz wyjść naga na balkon, żeby urwać kilka gałązek rozmarynu i lawendy, flakon przynieść posadzić motyle w wazonie. Księżyc zacisnął zęby i posrebrzał, a wiatr omotał cię i zlizywał twoje ciepło bezwstydnie. Udawał, że mnie nie widzi, że jestem mu obojętny, ale słyszałem, jak w szparach pod drzwiami chichocze złośliwie. Pozwoliłaś mu zostać i nie zamknęłaś drzwi balkonowych.

Ten sąsiad z naprzeciwka dopiero z pracy wrócił i zmęczonymi dłońmi kawę parzy siedząc przy oknie. Zerka pomiędzy doniczkami z orchideami, lecz wzrok ma pełen obojętności tak głębokiej, że cię nie dostrzegł. Nie rozświetliłaś mu nadchodzącego dnia miękkością własnego ciała. Wracając przykryłaś kołdrą dywan i położyłaś się na niej, szukając w kołdrze odcisków moim ciałem wygniecionych. Z koniuszkiem palca pomiędzy zębami przyglądałaś się motylom kwitnącym w wazonie i mnie siedzącemu nieśmiało na skraju twojego łóżka, zbyt wielkiego dla jednej osoby. Motyle dopiero nabierały kolorów, zarażając się od ścian i obrazów na nich zawieszonych. Od gorączki naszej wyobraźni i marzeń. Od okładek płyt i książek, od patery z owocami, których pokusie nie ulegliśmy wieczorem, bo przecież poza paterą największa z pokus czekała niecierpliwie. Uczyły się geometrii od perskich wzorów na dywanie, żeby podpatrzoną symetrią własne skrzydła ozdobić.

Podparłaś brodę dłońmi, a w oczach zamigotały wszystkie niewypowiedziane słowa i pytania na które odpowiadać można tylko całym sobą, więc słów nie szukałaś, tylko odpowiedzi. Któryś z motyli zadrżał, kiedy wiatr zapatrzony w ciebie nie zdążył zawrócić i zaczepił o aromat bukietu więc niesiony prądem przysiadł mi na kolanie i szedł wytrwale po mnie, jakby twoim językiem prowadzony. Skrzydlaty pająk, który dopiero uroda ma olśnić, gdy słońce poliże go po skrzydełkach uplecionych z najdelikatniejszej pajęczyny.

Wiatr był bardzo zazdrosny o mnie i ten bukiet, którym karmiłaś się teraz. Wytrwale znosił kradzione na klombach zapachy pelargonii i nasturcji, lipom wykradał słodki syrop, żeby położyć go na twoje stopy, rosę z liści młodych traw rozsypywał gdzieś po udach, Aż się zaśmiałaś cicho od pieszczoty niespodzianej. Wiatr wiedział co robi i jak wyrafinowany kochanek powtarzał z premedytacją transporty nasiąkniętej czerwcową nocą rosy przyprawionej nektarem klonów, głogów, czy krzewów azalii posadzonych nieopodal z dziesięć lat temu. Malował na pośladkach obrazy w niezbadanych labiryntach układając mandale.

Zwilżyłaś wargi językiem, robiąc to z rozmysłem bardziej niż powoli. Bukiet oddychał skrzydełkami nadając rytm biciu serca, a aromat wody kwiatowej gęstniał mieszając się z twoim ciepłem i wilgocią. Zapewne wszystko to zmyśliłem, zdawało mi się. Własną interpretacją nadałem znaczenie tobie nagiej leżącej na tej kołdrze w nieskończoność podłogi ciśniętej bez złości i żalu. Patrzyłaś na mnie i nie musiałaś mówić nic. Chwila była zbyt idealna, żeby ją zbrukać słowami, czy spłoszyć własną żądzą. Siedziałem na krawężniku łóżka zapomniawszy już o wytrwałym pajączku, a ten wspinał się na mnie twoim okiem prowadzony. Nie przerwał wędrówki nawet wtedy, kiedy ślinę przełknąłem z trudem. Przestrzeń pomiędzy nami gęstniała od wzajemnych pragnień i już nawet wiatr nie dał rady ich rozpędzić, więc się obraził i wychodząc trzasnął drzwiami.

Motyle uniosły się w okamgnieniu szukając niebezpieczeństwa, ale znalazły tylko ciebie i mnie. Wazon stojący na dywanie i płowiejącą ze starości noc. Drobne skrzydełka chłodziły namiętności na naszych czołach i rozwiewały mgły w oczach. Patrzyłem na twoje ciało układające się spokojnie w bezpiecznej oazie kołdry, a wzrok miałem tak skupiony na tobie, że co bardziej pochopne motyle usiłowały siadać na nici łączącej moje pragnienia z twoim ciałem. Jak jaskółki na liniach energetycznych. Próbowały usiąść, lecz spadały. Może zbyt odważne były, albo za mało subtelne.

Zajrzały mi w oczy głęboko i odfrunęły szukać drugiego końca nici. Układałem je wzrokiem niespiesznie na twoich plecach, na ramionach, stopach i pośladkach, a one spijały perfumy wprost z twojej nagości. Widziałem jak walczysz z powiekami, żeby ich nie zamknąć, jak zębami dusisz krzyk budzący się na wargach, żeby nie spłoszyć tej chwili. Przeżywałem z tobą całą tę nieskończoność, odtwarzając w głowie podglądane pieszczoty i czułem jak we mnie rodzą się echa twojej rozkoszy. Jak wraca wieczór namiętności pełen, który wciąż mieszka na opuszkach palców, w spierzchniętych wargach i…

Świt rozstrzelany znienacka serią radzieckiego budzika zabił motyle. Wszystkie zdechły tam, gdzie karmiły się pożądaniem. Leżały, jak leżeć mogą tylko w agonii i więdły jeden po drugim, zanim zdążyły założyć żywe kolory. Przyklejały się do nagle stężałych pleców, do mięśni zduszonych skurczem strachu. Nawet balkonowa lawenda zadrżała i wysypała nasionka wiatru na pożarcie. Patrzyłaś na mnie wzrokiem w którym nie zdążyło jeszcze zamieszkać zrozumienie. Uśmiechnęłaś się do mnie, jakbyś chciała opowiedzieć mi sen piękniejszy od innych, ale położyłem ci palec na ustach i nie pozwoliłem na słowa – jak wrócę, to ja ci opowiem – bez słów.

Poszedłem szukać motyli, ale za chwilkę wrócę z kolorowym bukietem… Poczekaj na mnie proszę… W tym łóżku zbyt wielkim dla jednej osoby…