Z uśmiechem.

Pani stała przed wystawą zamkniętej dzisiaj taniej księgarni i oblizywała się całkiem jawnie. Aż zerknąłem na wystawę, co ją sprowokowało, a tam albumowe wydanie książki na temat grillowanych specjałów. Bo chyba nie horror… Pan w białej koszuli dosypiał na chodniku układając się na połamanych płytkach w pozycji embrionalnej. Miejsce wybrał zdumiewające – nieopodal izby wytrzeźwień i zanim odespał upojną noc wylądował w niej właśnie, odprowadzany kpinami tych trzymających się nieco bliżej pionu, choćby dzięki słupkom znaków drogowych. Dziewczę białoskóre i w białych spodenkach miało na pośladku czerwoną plamę w kształcie Australii – pewnie wysiedzianą na twardych ławkach, ale może trafiła na ssaka o wielkim gębofonie i to była gigantyczna malinka? Chciałem tak myśleć, bo poprawiało mi to humor, którego zepsuć już nie dał rady ani wiatr, ani kłębiące się niespiesznie stalowe chmury. Ciekawe, że krótkie spodenki chętniej osłaniają nerki, niż pośladki – najwyraźniej przegapiłem zmianę standardu – być może teraz młodzież czuje się zawstydzona obnażając plecy? Jak to dziewczę posiadające jeszcze dziecinny tłuszczyk okalający pępek - ów pępek eksponowało chętnie, ale nereczki miało skrupulatnie okryte i bluzeczka mikrotrenem snuła się po jej zapleczu zupełnie po jaskółczemu. Pani z kuleczką włosów na głowie usiłowała odstraszyć mnie wzrokiem przechodząc na czerwonych światłach, a przecież ja niczym żona Lota skamieliną byłem na krawężniku i nie zamierzałem jej ani przeszkadzać, ani pomagać. Może byłem podobny do kogoś, komu nie wolno nawet okiem rzucić w jej stronę. Pokręciłem głową z niedowierzaniem, bo mogę wyglądać na wiele, ale na żonę, to już zupełnie się nie nadaję. Taki defekt genetyczny, któremu żadna depilacja, fryzjer, czy makijaż  nie wystarczy nawet wtedy, kiedy światło zacznie niedomagać. I niosłem uśmiech cokolwiek łajdacki przez Miasto i drobne złośliwostki wiłem sobie pod nosem. Ale sobie, więc je zachowam w ukryciu.