Nic stałego.

Rudowłosa pani stała na przystanku ubrana dołem ubożuchno, zupełnie, jakby nie słuchała zapowiedzi, że ma zdecydowanie pochłodnieć. Ja również nie słuchałem, albo raczej słuchałem i zignorowałem. Siedziałem na ławeczce, a wiatr figlował po skórze malując zimne esy floresy. Ów wiatr również zignorowałem, bo zaabsorbowała mnie rudowłosa kobieta w zielonym żakiecie. Jej łydki i uda pokryły się gęsią skórką przecudnej urody, aż zacząłem zazdrościć. Bo ja nie potrafię tak pięknie marznąć. Wsiadła wreszcie w jakiś autobus i było widać, jak z wdziękiem zadrżała pod marynarką. Dzieci przybrane kwiatami i mamusie masowo podążające ostatni raz w sezonie do szkół mijają wózki wypełnione piszczącą ciekawością. Pani (pomimo biustonosza) drapiąca brodawkami przestrzeń mija panią o tak agresywnym makijażu, że ustami mogłaby rozpalać ogniska. Gość w garniturze ostrzyżony na zero, żeby wyprzedzić dojrzewającą łysinę, która niczym ruchome piaski pochłania wciąż większe przestrzenie mija mięśniaka bez żadnego wysiłku niosącego w dłoni dwie butelki piwa i pół kilo bobu. Maluteńka dziewczynka w parku w zachwycie ścigała wróble, umykające bez popłochu w krzaki rododendronów, lub koronę wiązowca zachodniego, ale to minięcie nie sprawiało dziewczynce przykrości, lecz stanowiło wyzwanie, żeby podjąć kolejną próbę i na małych nóżkach pościgać się z ptaszkami. Minąłem panią tak uroczo nadmiarową, że aż się zachłysnąłem, a tymczasem poranek mijał i dzień okrzepł zupełnie, jednak co mijał poranek, to już sam nie wiem, bo owego mijania mnóstwo dziś. Widać dzień taki – może święto pominiętych?