Patchwork.

Zszywam, chociaż szyć nie potrafię, a ty dajesz mi kawałeczki tak małe, że muszę wytężać zmysły, żeby nie pogubić. Ofiarowujesz mi fragmenty i detale istnienia. Nie mojego, lecz twojego. Takiego, którego nie zna nikt poza tobą. A teraz wkładasz je w moje ręce powolutku i ostrożnie. Ze wstydem, który każe ci schować oczy gdzieś w zagłębienie mojego obojczyka. Czuję, jak dołek wilgotnieje i napełnia się łzami podobnymi do tych, o których dopiero co wspominałaś, że je w poduszkę upychałaś ciemną nocą, kiedy gryzłaś palce tak mocno, by później chować dłonie po kieszeniach, żeby się nie tłumaczyć.

Opowiadasz kolejną historię. Krótką, dawną, może nieco wyblakłą, albo podkolorowaną za mocno. Twój szept rozpływa się po mojej szyi i drażni ciepłem delikatną skórę tuż za uchem – jakby to był niesforny kosmyk włosów, albo język sprawdzający, czy uda się mu skierować mnie na ścieżki erotycznych doznań. Kolejna drobniuteńka opowieść otula mnie intymnością i ciepłem jeszcze nie uszytej kołdry, pod którą ukryć się damy radę we dwoje, jeśli poradzę sobie z jej szyciem, a ty znajdziesz wystarczająco dużo treści. Nie spieszmy się, niech będzie nam schronieniem, gdy wszystko inne zawiedzie.

Jeszcze jedna łatka sfruwa zawstydzona z twoich ust, a ja biorę twoją twarz w dłonie, bo chcę widzieć, jak słowa splatasz w całość niedoskonałą, niepełną i połataną nadziejami. Zanim opowieść skrystalizuje we mnie zrozumieniem widzę, jak drżą ci wargi, jak oczy patrzą z obawą, czy nie znajdą we mnie pogardy. Uczuć zimnych i bezwzględnych. A ja tak bardzo lubię patrzeć, kiedy w oczach zasnutych mgłami wspomnień przepływają jesienne poranki, czy zimowe wieczory, ludzie, których nie poznam już nigdy, albo ci, którzy zdarzyć się jeszcze mogą.

Patrzę z zachwytem, jak twoja twarz oplata się pajęczyną rozkojarzonych nerwów chcących wypłynąć na policzki skomplikowanym labiryntem. Słucham oddechu, w którym wciąż jeszcze żyje historia. Całą ciebie słucham; stworzoną z tych drobnych zauważeń, spostrzeżeń i nieistotności. Gdyby nie one, byłabyś dzisiaj innym człowiekiem. Albo w ogóle nie byłoby ciebie.

Opierasz dłoń na mojej piersi, jakbyś chciała rytm słów dostosować do rytmu mojego serca, lecz ono rozgrzane miękką czułością przyspiesza i szuka twojego towarzystwa szamocząc się i tłukąc. Nie umiem się bronić przed twoją dłonią, więc pozwalam jej leżeć i tylko się uśmiecham, kiedy skóra naszych ciał wymienia się gorącą wilgocią, a we mnie gaśnie zrozumienie słów…

Na dziś koniec szycia, bo dłonie drżą mi zbyt mocno i szukają ciebie, a uszy straciły się w zmysłach nienazwanych i słyszą już tak niewiele. Zasnułaś mi wolę i oczy obrazem, który gardzi słowami. Jutro znów posłucham, doszyję kolejne łatki, a dzisiaj niech się wypełni historią, którą warto milczeć we dwoje, aby wspomnienie nabierało wykwintnego smaku, zamiast bieżącej pobieżności. Zaszyjmy się po głowy w tej niedokończonej kołdrze, żeby się już oswajała z nami.