Bajeczne przedpołudnie.

Dzień niezdecydowany stoi w rozkroku i sam nie wie, co ma z sobą począć. Po Mieście snują się dziewczęta w wieku od przedszkolnego, po przyspieszoną emeryturę, we fryzurach lansowanych przez dziewczynkę z dobranocki o Muminkach. Mijam pana, który siłuje się z rowerem, żeby wyjechać na powierzchnię z przejścia podziemnego. Poza tym, że sapie nie zdołałem objąć poznawczo nic więcej, bo zafascynował mnie kask – hełm wojskowy w panterkę o barwach oddziałów pustynnych jak sądzę, bo zamiast zieleni, same beże i brązy. Patrzyłem raczej zachłannie, a takie chude i wysokie się do mnie uśmiechnęło, to odwinąłem bez namysłu. Ot – chłopak zabiedzony dietą szczawiową, chyba jeszcze się golić nie musi, ale fryzurkę ma już ogólnowojskową. Dopiero, gdy drugi raz okiem rzuciłem dostrzegłem piersi swawolnie brykające pod bluzeczką typu unisex i troszkę mi się głupio zrobiło (od razu powiem, że trzy godziny później zrobiło mi się głupio ponownie, bo egzemplarz przewinął się przed moimi oczami ponownie i już się nie uśmiechał – może dlatego, że spocony już byłem, a może życie przytłoczyło poranna radość). Detal. W każdym razie dziewczątka od bladolicych, po śniade i wytatuowane, chodzą masowo po chodniczkach z taką kulką z włosów na samym czubku głowy, aż trochę żałowałem, że materiału zabrakło na kolejną kondygnację, bo powstałby uroczy bałwanek. Z miejskiej fosy uciekła kaczka i siedzi na ceglanym przepuście zerkając w wodę bardzo nieufnie. Stroszy piórka i chyba klnie. Pamiętam ją sprzed kilku dni, jak pływała z drobiazgiem w większej ilości. Drobiazg wielkością i miękkością przypominał pompony do zimowych czapek i potrafił rozczulić nawet niewiastę gotycką, a ja zamiast poddać się podobnym wrażeniom obserwowałem bure łodzie podwodne patrolujące ruch flotylli. Pewnie miały złe zamiary, a ich rozmiar sprawiał, że ewentualny pojedynek zakończyć się mógł tylko w jeden sposób (poza opisanym biblijnym wyjątkiem od reguły, gdzie niejaki Dawid swoim brakiem rozsądku zmiażdżył wroga zanim zrozumiał na co się porwał). Znowu dygresje i ponura rzeczywistość. A przede mną Mała Mi w wersji ekstremalnej. Metr osiemdziesiąt musiałby spoglądać pod górę, żeby zmierzyć się z kulistym zwieńczeniem. Boksersko wagę dałoby się określić wyłącznie jako „open”, do tego siwizna przerzedzona, więc kuleczka cierpi na bulimię – nie bardzo było już z czego budować. Szło toto krokiem kanciastym, chropowatym i wyglądało jak szyderstwo, a nie fakty. Dogoniłem. Mięśnie wciąż niosą, więc się udało. Dogoniłem i wyprzedzając zerknąłem na zjawisko. Okazało się mieć brodę w kolorze srebra i wszelkie niedostatki masy kuleczki grawitacja ściągnęła poniżej ust. Trudno byłoby znaleźć Mikołaja równie bogato uposażonego przez naturę. A ten udawał dziewczynkę–giganta. Sam nie wiem, co o tym sądzić. Może pójdę raz jeszcze na spacer i zobaczę, czy sytuacja się rozwija. Pewnie tak zrobię. Dlaczego nie?