Dyfuzja.

Słońce bez litości obnaża bladość ciał i pastwi się demokratycznie - nad wszystkimi. Siwowłosa pani wyciera szyjkę plastikowej butelki, żeby zaczerpnąć choć łyk wody niegazowanej i ciepłej, a woda ledwie przykrywa dno ćwierćlitrowego opakowania. Wiekowy pan zamiast wąsów nosi zmarszczki wystarczająco bogate, żeby skutecznie imitować. Cierpliwie czeka w pełnym słońcu na swoją panią, by dopiero dwukrokiem przejść jezdnię i oddać się w dłonie cienia. Pies marki labrador wdzięcznie klimatyzuje się w naukowej księgarni, a mądrość pobiera taktując rzeczywistość ogonem z szybkostrzelnością na poziomie 2-3 Hertzów. Gdyby dać mu jeszcze chwilę doktoryzowałby się zapewne z jakiejś oryginalnej dyscypliny.  Tymczasem dosłownie w nosie ma zakazy i ostrzeżenia, że lody i ogony wstępu nie mają, kiedy usiłuje wymienić się ciepłem z podłogą. On już wie, że ciepło jest najbardziej leniwą formą energii i słabo się wchłania.

Pani w pomarańczowej bluzeczce usiłuje się nie pocić i na dobre jej to nie wychodzi, bo gubi radość własną i pogrąża się w zniechęcenie, bobasek z wnętrza wózeczka grucha w najlepsze zapraszając świat cały. Panie obficiej wyposażone na stałe mijają te, których obfitość jest chwilowa, na pojedyncze miesiące – jedne i drugie potrafią uśmiechem obłaskawić otoczenie. Nieostrożność młodości pozwala życiu napiętnować łydkę siniaczkiem marki NIKE, kolejnej tuż nad kostką otwiera cudzysłów, a chociaż niezwykle oszczędnie ubrana owa młodość, to przecież końca cudzysłowu nie dostrzegłem. Widać myśl tajna i intymna wygrawerowała się chwilowo na tym mało używanym ciele.

Mijam lokalną księżniczkę reprezentującą zbiór niedopracowań misternie wyknutych z biedy, chcenia i pychy – troszkę jakości zabrakło, ekonomicznej rozpusty trwającej choć siedem pokoleń, smaku, gustu, wyrafinowania, wyobraźni, ale przecież… Cała reszta już wielkopańska! I działa! Na lokalsów, którzy co prawda nie bardzo przypominają książęta – ale – jaka księżniczka, tacy książęta. Ta akurat na brak zachwytu narzekać nie może, więc słusznie podejmuje wyzwania i śledzi ploteczki z wielkiego świata – odtwarzając w secondhandach podejrzane barwy, czy światowe kroje. Ba! Gesty i pozy!

Zostawiam na chodniku kilka kropel soli mineralnych, reszta zastyga na mnie powodując pewną sztywność ruchów. Płynę i krystalizuję jednocześnie. Wykruszam się. Ale to poza wolą, bo pragnieniem już zahaczyłem o własną łazienkę, żeby zacumować i zmyć z siebie przedpołudnie. Nie bezpowrotnie – aż takim pyszałkiem nie jestem. Zmyć, do obiadu niechby. Ale nie wyrzec się wcale. Ciepło wślizguje mi się pod pachy i w bieliznę. Liże mnie i nawet nie musi nic mówić – wzięło mnie. Dopadło i nie puści, choćbym je zimnym strumieniem chciał zlinczować. Wróci jak stado hien głodnych w obliczu krwawiącego organizmu. Wszystko jest kwestią cierpliwości. Zza ucha spływa kolejna sugestia osiadając w podobojczykowym dołku.