Kogel-mogel.

Pani patrzyła na mnie z takim obrzydzeniem, że zacząłem się sobie przyglądać i robić szczegółowy rachunek sumienia. Może to nie sąd ostateczny, ale pogarda już na pewno. No i okazało się, że jak na chłopa wyglądam przeciętnie – dziur nie widać, ogolony, nawet nie śmierdzi – w sumie taki pejzaż miejski stanowiłem, który łatwo wzrokiem pominąć, tak bardzo nieznacznym byłem.

Czyli może we mnie jakieś robale zaczęły się wić, a ona, jako ta szamanka wykryła we mnie zgorzel i piętnowała mnie wzrokiem i w ustach działo się jej coś na kształt wojny domowej, czy wykrzyczeć mi w twarz, czy też zdzierżyć. Sprawdziłem, że bilet mam skasowany uczciwie i bez żadnych kombinacji, rozporek zapięty na baczność i ani drgnie, żadnych ekstrawaganckich tatuaży, kolczyków, czy włosów w kolorze (o Boże!!! – ostatnio się nauczyłem, że to możliwe) fuksji…

A potem pani włóczyła się wzrokiem po pozostałych pasażerach i wyraz twarzy się jej nie zmieniał, więc może miała to zaszczepione w sobie dożywotnio i dookólnie? Są albinosi, więc czemu nie mieliby tacy być, co od urodzenia gardzą wszystkim –zdarzyć się może i najwyraźniej zdarzyło się właśnie mnie.

Kiedy wracałem, to troszeczkę bałem się wsiąść do autobusu, bo dwukrotna pogarda mogła wytrząsnąć z mojego sumienia ostatnie dobre uczucia, ale przemogłem się wreszcie, choć z lekkim niepokojem, że znów wystawiam być może własne mizerne członki na żer libido niezmierzonego.

Tymczasem pojawiła się pani w czerni. Kombinezon z długimi nogawkami i rękawami, taka kompletnie bezdekoltowa sztuka odzieży, czarny plecak i biżuteria, zegarek, a nawet te sznureczki na nadgarstku czarniejsze od czerni. I tylko kolczyk w nosie miał błękitną kroplę na łuku złota i włosy mieniły się rozmaitością blondów i brązów. Ciemna karnacja i rozmowa telefoniczna. Młode, żywe, chude i ruchliwe, wzbudzające tyle sympatii, że mocniej chwyciłem uchwytu, żeby nie przytulić, bo mogłaby mnie zabić, jakimś ciosem czarnopasowym, albo zbesztać za wszystkie męskie niegodziwości.

Kilka mam rozwozi młode życie po mieście, jakaś staruszka bladziutka i śliczna uśmiecha się smutno, że ona już nie. Kilku smagłolicych w grubych kozakach, jakby zamierzali kazaczoka tańczyć na deptaku, przecina rynek bliżej niezbadanym azymutem. Lody, kawy, kanapki na wynos, języki obce i odsłonięte plecy. Paczka chipsów wędruje na mecz, a reklamówka truskawek ma dać szansę obejrzeć w spokoju choć jedną połowę. Na bladym udzie archipelag przypominający Japonię pyszni się kilkudniową miniaturą.

Miliardy detali kłębiących się i mieszających mimochodem. Taki codzienny galimatias, w którym kwitną po cichu uczucia rozmaite i spostrzeżenia drobne. Życie tętni i dopomina się o zauważenie, o jedno życzliwe spojrzenie, żebrze o wzajemność, albo spełnienie.