Podnóżek.

Wolno mi klęczeć. Przed tobą. I zachwycać się bezgranicznie. Byle nie z ciekawością, bo to już byłoby wykroczenie warte co najmniej połajanki i słownej chłosty. Widziałem, choć przyznać się nie zamierzam, że prowokujesz z premedytacją. Gdzieś spłynie ci ramiączko ubogiej w materiał bluzeczki, skraj spódniczki „niechcący” zaczepi o mebel. Albo wędrujesz bosą stopą do garderoby ubrana w kąpielowy ręcznik, żeby w nieskończoności wieszaków znaleźć kreację, którą świat oszołomisz właśnie dziś, a w moich oczach szukasz potwierdzenia, jak bardzo.

Czasem zapięcie ręcznika nie uniesie twojej bliskości i rozchyli ramiona, żeby popełnić samobójstwo i do stóp twoich nienagannych się rzuci, żeby je pieścić miękkością. A ja ślinę łykam oślepiony bielą pośladków i kształtem idealnym. Ręce mi drżą, kiedy usiłuję powstrzymywać własną nikczemną posturę przed jawnym, choć nieuniknionym pożądaniem, a ty niepostrzeżenie sprawdzasz w zwierciadle, czy skamlę wystarczająco uniżenie. Czy mój zachwyt nadąża za twoją potrzebą adoracji. Oczywiście nie, więc później obdarzasz mnie komentarzem, od którego pies podkuliłby ogon i wybrał bezpańskość głodną i niepewną.

Jemu wolno. Ja z kolan wstaję tylko wtedy, kiedy żarówkę trzeba wymienić, albo firany zawiesić. Nawet herbatę parzę dla ciebie nie wstając z kolan, bo uwielbiasz widzieć mój garb zgięty, żebyś mogła przy minimalnym wysiłku kopnąć mnie od niechcenia jak padlinę, paproch w chodniku zapodziany, gdzie popadnie. Później klniesz, że kościsty jestem i skórę ci uszkadzam kiedy mnie kopiesz, a ja nie potrafię być bardziej miękki. Gdybym nawet miał komu opowiedzieć, jak wtedy klniesz – nie uwierzyłby mi nikt, bo pomysłowością zawstydziłabyś marynarzy latami szlifujących obelgi i wymieniających się doświadczeniem starym jak potrzeba żeglowania.

Kładziesz stopy na moich plecach i książkę czytasz, pijąc herbatę, którą przygotowałem. Czasem próbujesz piętą odsunąć mój kręgosłup poza achillesy profilujące twoje stopy, czasem wyślesz mnie żebym okno uchylił, albo przyniósł owoc, lub słodycze. Czasem zażądasz, abym aportował łyżeczkę, bo bawi cię upokarzanie mnie i zerkasz spod wypielęgnowanych rzęs, czy udało ci się złamać we mnie wszystko, co nie jest zachwytem bezgranicznym, czy wreszcie stałem się pomiotłem idealnym.

Choć oboje wiemy, że to niemożliwe, to jednak sprawdzasz, czy istnieje w tobie granica satysfakcjonującej hegemonii i czy jesteś w stanie ją zmiażdżyć. Dlatego insynuujesz, napierasz, wymagasz i drążysz ilekroć znajdziesz we mnie domniemanie buntu, bólu, czy protestu. Potrafisz wynaleźć we mnie wady w każdym calu mojego nikczemnego jestestwa, opluć z jawną pogardą słowa i gesty, chociaż ja już dawno stałem się niemową, a gestykulację ograniczyłem do fizjologii i realizacji poleceń. Nawet kuchenna ścierka zachowuje się swobodniej, bo czasami podryguje na wietrze, kiedy moja niedoskonałość nie zdąży okien pozamykać.

Straciłem wiarę już tak dawno, że nawet nie potrafię określić kiedy. Wiarę, że istnieje kres twojej woli i chęci sprawienia nam niespodzianki. Poszukiwań upokorzenia sięgającego ponad moją miarę, czegoś, co zgwałci mnie i pozbawi tchu. Co mnie nie zabije, lecz doprowadzi do konwulsji, opęta, pochłonie i stanę się twoim organem zewnętrznym, reagującym na wszystko, co wokół - zgodnie z twoją nieuświadomioną potrzebą, niczym tarcza wysuszoną skórą kryta, aby zasłonić przed ciosem twoją cielesność.

Jestem zabawką, która ma dostarczyć tobie rozrywki. Niewolnikiem opętanym, pokornym i z wolą zdeformowaną, a może nawet złamaną bezpowrotnie. Tym, który zanim zapyta o zasadność, wykona życzenie, rozkaz, choćby był najzuchwalszy i obrazoburczy. Jak przedłużenie twojego systemu nerwowego, zbrojne ramię, lennik bez praw i wyboru… Herbatę pijesz, kiedy klęczę… I stopy na moim grzbiecie trzymasz, żeby nie zmarzły na marmurowej posadzce… kątem ucha słyszę, jak upuszczasz srebrną łyżeczkę dźwięczącą pośród podłogi zanurzonej w chłodzie poranka. Nie merdam, żebyś nie poskromiła mojej pochopności. Żebyś mnie nie kopnęła. Czekam na rozkaz… Na kopniaka i pogardę. Gdzieś za mną stygnie twoja łyżeczka… A w twojej głowie dojrzewają świeżutkie chcenia. Wiem… Pies Pawłowa też wiedział – i co z tego?

Jeden jest i przed nim żadnego – bóg, a konkretnie bogini. Za nią rozsypane po wszechświecie przykazania do których dorosnąć nie zdołam, wobec których karłem niedoskonałym będę bezapelacyjnie. Grzeję się w cieniu majestatu, który osobiście herbatę pije i stopami wytyka moim plecom ich krnąbrność. Gówniarz, który nawet ambrozji przygotować nie potrafi…