Latem dni są bogatsze w treść i czas.

Pani uboga cieleśnie okropnie zamartwiała się, że jej bogaciej wyposażona koleżanka niosąca pizzę dopuści do sytuacji, w której kurz z pobliskiej budowy stanie się dominującą przyprawą i prosiła o zamknięcie tekturowej koperty, ale koleżanka pilnie musiała podtrzymać funkcje życiowe w obliczu zdecydowanie bardziej rozbudowanego organizmu i niewzruszenie pochłaniała kęsy w tempie godnym wilka na przednówku. Widok przedni, choć pospolity i nie stanowiący objawienia na miarę encyklopedii dowolnie malej społeczności. Kwitnąca bladoróżowo magnolia zdawała się urągać latu, bo przecież ona kwitnąć uwielbia, zanim liście na drzewach się pojawią, a tu taka anomalia. Już morwa potrafi zrzucić owoce, dereń brzemienny nasieniem zieleni się czekając na słoneczne pocałunki, dzikie wiśnie i czeremchy czernią się, żeby choć nocami zaznały spokoju dojrzałe owoce. Jakiś szpak wydziobuje z trawnika niedopałki i usiłuje je jakoś rozdrobnić, żeby dzieci dały radę to strawić i sam już nie wiem, czy zdumiewać się bardziej ojcowskim zaufaniem do młodzieżowych żołądków, czy głupoty tegoż, bo przecież owoce wszędzie obecne aż się proszą o dożynki. Peruwiańczyk, w narodowej koszulce przemierzał szlak ku najbardziej nieodpowiedzialnej części miasta, bez świadomości czym to grozi, jednak pora była zbyt młoda na dziczyznę, więc spocony był wyłącznie z powodu agresji fali świetlnej. Studencka sztuka trwała zamknięta kagańcem metalowego ogrodzenia i starzała się niespiesznie, żeby wreszcie przestać być współczesną tandetą, a stać się wybitnym dziełem antyku. Drzewa troszeczkę się podśmiewały z tych aspiracji, jednak nie były jawnie wulgarne i można było trwać w domniemaniu, że to tylko dobry humor związany z  niedojrzale zieleniejącymi orzechami włoskimi. Szukałem w sobie odpowiedzi na pytanie „dlaczego?”, bo pytać głośno nie chciałem – zbyt łatwo zadawać pytania, a tak trudno prawdziwie odpowiedzieć. Drogi i budynki zaczynają nabierać kształtów, Miasto śmierdzi, bo tylko takim aromatem potrafi się przystroić. Korki, tłumy, obojętność i nienawiść. Zmęczenie i niepewność. Tylko młodość potrafi zerwać zasieki i wbrew wszystkiemu lizać jednego loda w trójkę nie bacząc na wirusy, płeć i wyznanie. Sąsiad w niepowtarzalnych słowach przeanalizował poziom sportowy narodu, po czym udał się na zasłużoną konsumpcję w konkurencji olimpijskiej od dawna znanej pod nazwą „cztery raz sto z zagrychą” zanim echo zwróciło mu wszystkie słowa. W końcu olimpiada też co cztery lata, a materiał genetyczny w tym czasie potrafi się rozeschnąć do rozkładu, albo zmumifikować zgoła. Pani ubrana w czerń niemal doskonałą złamała jednoznaczność lakierem na dwóch paznokciach spatynowaną, metaliczną zielenią, wymagającą dojrzałego oświetlenia, żeby dało się wykryć różnicę. I Zorro pojawił się w Mieście, wycinając zygzak podpisu w wystrzyżonych czuprynach niewiast o głosie głęboko męskim. Przeszła pomimo staruszka ze swoim panem, a tak niskopienni byli, że nawet horyzontu nie zasłaniali i bez wysiłku mógłbym kontemplować widnokrąg, gdyby był… Ale zamiast niego były żurawie pilnujące zagęszczenia nieboskłonu ponad potrzeby natury.