Tatar - pod twoim wpływem.

Drapiesz. Mocno i do krwi. Nie ma w tobie wątpliwości i strachu o jutro. Dziś nie boisz się niczego. I nikogo. Sądu boskiego ani kodeksów karnych, wymyślonych aby ochronić słabszych. Dziś jesteś mocna. W słowach, którymi potrafisz przegryźć najwytrzymalszą tętnicę, wyrwać serce z wciąż żywego organizmu i zjeść je na surowo, zanim drgawki przedśmiertne zaczną tańczyć po organizmie już nieżyjącym, zanim moja świadomość odpowie „smacznego”.

Patrzę kwadratowymi oczyma i nie bronię się nawet. Widzę, że gęstymi łzami schładzasz organizm, żeby nie eksplodował, a słowami chłoszczesz mnie tak, jakbyś miała zamiar pokroić moją duszę na przeźroczyste plasterki. Potrafisz to robić i wiesz o tym. Doskonale sobie radzisz z wbijaniem szpilek, choćby były większe od nowojorskich drapaczy chmur, od katarskich hoteli…

Nie potrafię się ciebie bać, ale wytaczasz tak ciężką artylerię, że drżę pod ciosami. Interpretujesz. Mnie i moje zamiary, moją nieodpowiedzialność i każdy krok, którym wykazałem się w przeszłości. Albo nie wykazałem się. Masz rację i wiesz o tym. Widzisz, bo przecież bombardujesz mnie bardziej, niż alianci Drezno podczas wojennego odwetu. Próbujesz mnie zniszczyć, wypalić do białej kości moje o mnie mniemanie i odebrać nadzieję, że dysponuję wartością jakąkolwiek.

Stoję w świetle reflektorów twojej skondensowanej nienawiści i krucze słowa wydziobują spod skóry żywe mięso. Płaczemy już razem, a ty maltretujesz mnie usiłując posiekać na tatara, wcierając w żywe mięso cebulę, sól i pieprz, polewając octem winnym, widelcem na wylot napowietrzając miazgę. Czekam, aż okryjesz mnie żółtkiem, żebym ostygł pod sztuczną skórą, ale ty dopiero się rozgrzewasz.

Chlastasz słowami nie dbając o własne struny głosowe, którymi ciąć już można diamenty. Drzwiami trzaskasz i widzę, jak mleczna szyba ocieka jadem, filtrując co celniejsze zarzuty, żebym mógł przeżyć. Głos nie daje rady kontynuować ostrzału i szlochasz już, skowyczysz, spazmatycznie szukasz powietrza, które płaskie i ma zbyt mało wymiarów, aby mogło ciebie przytulić i dać namiastkę spokoju.

Ja gryzę palce, wargi gryzę i własne zęby zjadam, fizycznie słysząc jak szkliwo pęka od nacisku. W żółtej ścianie ryję krwawe bruzdy. Pazurami, które łamią się i plamią, ale obiecałem sobie, że wytrzymam jeszcze ten jeden raz, że nie wybuchnę, nie odpowiem, nie dam powodu do powtórki. Nie wolno. Mi nie wolno, bo jeśli to zrobię jutrzejsze MY będzie szyderstwem z rzeczywistości. Tylko nie patrz proszę na moje dłonie jutro, bo będą pokancerowane. Paznokcie połamane, bruzdy od zębów jeszcze się nie zasklepią, a kostki stłuczone, zastrupieszałe wygoją się w dwa tygodnie być może. Wiesz? Wybieram tę ścianę, która może nie zdradzi mnie echem, może jej nie usłyszysz. A łzy chowam w prześcieradło. Rano, zanim się obudzisz, włożę do pralki, żebyś nie widziała nawet. Bo nie ja jestem ważny, tylko ty. I chociaż mówię sobie, że to ostatni raz, to kłamię - wytrzymam następny i kolejne i prędzej oczy sobie wydrapię niż pozwolę sobie na reakcję.

Krzyczysz. Rozstrzeliwujesz niebo poza zasięg wzroku, a betonowa klatka maleńkiego pokoju powiela dźwięki basowym echem, chociaż twoje obelgi sięgają wysokiego C. Wypomniałaś mi już wszystko, łącznie z rajem utraconym przeze mnie osobiście. Szyby wpadają w rezonans z twoim serduszkiem, które pulsuje taktem wściekłości i gotowe odkryć, wyszukać kruchość szkła i rozprysnąć je miliardem szklanych igieł, które ugodzą każdego w zasięgu słuchu. Wszystkich, bez względu na płeć, wiek i wyznanie. Do żywego. Igły zatrute kurarą aż po bełty.

Jesteś silna. Możesz to zrobić i robisz to. Jesteś słaba. Robisz to, bo tylko krzykiem potrafisz szukać. Chociaż nie masz w sobie miejsca na żadną odpowiedź, to krzyczysz własną niemoc i niezgodę. Wołasz o pomoc, a ja nie wiem jak. Nie potrafię pomóc, nie potrafię… Nawet pytanie nie zawsze potrafię rozszyfrować pośród erupcji emocji, którym pozwoliłaś dojrzeć gdzieś wewnątrz siebie, gdy wreszcie ciśnienie zerwało więzi, kagańce i łańcuchy, żeby wytrysnąć żarliwie, bezwstydnie i niepohamowanie. Uderzyć. We mnie. Twoim lękiem, strachem i niepewnością.

Wiesz? Bo ja wiem. Jedno wiem. Strachów nosisz w sobie więcej, niż gotowa jesteś się przyznać. I tylko u mnie ów strach potrafisz opowiedzieć. Krzykiem. Takim, który zabiłby, gdybyś w inną stronę go skierowała. Chociaż nie rozumiesz, to wiesz, że możesz. Do mnie możesz, bo nie postawię lustra pomiędzy nami. Nigdy nie odbiję nienawiści, nie zwielokrotnię odzewu. Stanę nagi z otwartymi ramionami i czekać będę aż przyjdziesz. Aż ostygniesz. Aż zaczniesz szukać zrozumienia i zdobędziesz się na pierwsze wyszeptane „dlaczego”. Będziemy płakać, a ja zrobię ci herbatę, kiedy już mnie wypuścisz z objęć i zaśniemy wtuleni w siebie, jakby świat składał się z nas tylko, a jutro będziemy się przepraszać, scałowywać sól z policzków i szukać się wzajemnie, żeby całym ciałem powiedzieć – przepraszam za wczoraj. za emocje... Ale przecież... Życie bez nich takie jałowe... Niedoprawione...