Chłodnym wzrokiem.

Jak wytrawny traper ustawił się z wiatrem tak, żebym go nie wyczuł, choćbym dysponował najdoskonalszym powonieniem. Dżinsy w kolorze chodnika, koszula niegdyś kraciasta, broda od narodzin nie znająca pielęgnacji i wąsiska penetrujące świat niczym wibrysy. Do tego długie siwe strąki wystające spod wełnianej czapeczki z pomponem i uśmiech niezłośliwie dopominający się uwagi otoczenia na pobrużdżonej twarzy. Taki spleśniały krasnoludek, który ożył na śmietnisku po kliku latach zapomnienia i usiłuje śmiechem porazić świat. Tym razem spieszył do tramwaju, który dzisiaj sam sobie się dziwił, jaką trasą będzie jechał. Bo zaczęły się wakacje, a wraz z nimi zmasowane remonty. Teraz wsiada się do tramwaju z ciekawości – dokąd i którędy pojedzie. Ja wolałem większą część trasy przedreptać na własnych nogach, bo ciekawość innego rodzaju we mnie mieszka. Wiatroszczelne kurtki zastąpiły bluzeczki składające się niemal w całości z ramiączek i braku materiału. Sandałki również zostały w domach, a ich miejsce zajęły adidasy. Wiatr wywiał tłumy gdzieś poza zasięg wzroku i tylko w rynku kłębi się cyklon z epicentrum przy ratuszowych wieżach. Otwarte drzwi restauracji kuszą aromatami tak rozmaitymi, że chyba każdy znajdzie coś dla siebie. Więc szukają. Często turyści, ale i tubylcy się trafiają, żeby w zaciszu kawiarnianego ogródeczka cieszyć się widokami przy szklaneczce alibi i podglądać świat całkiem bezwstydnie.