Niebezpieczne koincydencje.

Wysiadł z jakiegoś autobusu bardzo niezgrabnie. Prototyp robota może, ale najpewniej nastolatek, którego fizyczność zmienia się tak szybko, że świadomością za nią nie nadążała. Pajęczak taki. Wysoki ponad miarę, chudymi odnóżami weryfikował przestrzeń najbliższą, a żuwaczki poruszały mu się w rytm narzucony słuchawkami. Kaleki był to okaz pajęczaka, bo odnóży zaledwie cztery, ale wszystkie tańczyły niezgrabności w kubańskich rytmach. I miniasty był niezwykle – gdyby mi czas pozwolił, zapewne stałbym się świadkiem doznań wielkich i nieprzemijalnych, jednak straciłem go z zasięgu wzroku, nim fascynacja jego fizjonomią stała się chorobliwą. Dopiero gdy ochłonąłem żal mi się stało własnej niefrasobliwości – mogłem poświęcić ową chwilę na wysoce prawdopodobny ciąg dalszy doznań.

Jakieś dziecko w wózeczku parsknęło śmiechem, a dzieci śmiać się potrafią nawet tymi częściami ciała, których istnienia absolutnie się nie domyślam, a gdybym pełną nazwę usłyszał, to pomyślałbym, że ktoś mnie obraża. Próbuję skłonić wróbla, żeby usiadł mi w wądołku dłoni i wyciągam rękę tuż nad ziemię, żeby nie musiał bić rekordu świata w skoku wzwyż, jednak trafiam na niewiernego Tomasza i tylko mi się przygląda z przekąsem. Pluć nie potrafił, ale potraktował mnie wystarczająco pogardliwie, żebym zaniechał dalszych prowokacji. Jakaś pani minęła mnie w słowach, które wypowiadała do-wewnętrznie i tylko moja zuchwałość powiła uzurpację, że to do mnie. Licealista śpiewał wąskimi wargami piosenkę, której nie znam, kos najczarniejszy z kosów podglądał mnie z wysokości parkanu takim wzrokiem, że tylko czekałem, aż pokaże mi gest Kozakiewicza. Przyspieszyłem, bo za mną pani z siateczkami pełnymi wiktuałów świeżych i pachnących, więc nie chciałem oblany rumieńcem stać się zalążkiem nie mojej opowieści.

Bo przecież… skoro ja… to dlaczego nie inni? Pora dorosnąć do uczciwości – im też wolno. Mniemać, dywagować i subiektywną ekstrawagancją zwieńczyć własnym smakiem widzenie mnie również. Przecież jestem widzialny i namacalny. I nie mam żadnych przeciwwskazań (bez względu na specjalizację medyczną), żeby stać się cudzą historią. Przynajmniej nic o tym nie wiem i do lekarza z moim problemem pójść nie zamierzam. Za to zawzięty jestem jak Hammurabi – oko za oko. Ja też napiszę! O tobie! Jeśli tylko zdołam cię dostrzec. Strzeż się - nie tyle pociągu, co mojego wzroku. Już jutro znajdę cię!