Chwila emocji.

Niemłoda kotka wyjada muchy wprost z szyby i zostawia na niej wilgotne pieczątki porowatym jęzorem i noskiem pracującym szybciej od ogona. Ogon tłucze się tymczasem o kartonowo-gipsową ścianę i ściera z niej kurz i farbę o poetycko brzmiącej nazwie mającej zdefiniować ją pośród miliona rozmaitych odcieni, rozróżnialnych chyba tylko damskim wzrokiem. Sam nie wiem, czy bardziej mam podziwiać poetów potrafiących wykazać się potęgą wyobraźni wystarczającej na jeszcze jedną niepowtarzalną nazwę, czy inwencję chemików potrafiących wygenerować kolejny odcień pośród bardzo wyeksploatowanego już widma. Ten konkretny miał w nazwie coś romantycznie saharyjskiego, więc nazwa niewyszukana, sugerująca odwieczność produkcji. Dłuższy cykl sprzedaży niż życia farby na ścianie. Teraz żyć będzie moment na kocim ogonie lekko przykurzona, do czasu, aż pieszczoty lub zabiegi pielęgnacyjne nie strącą barw na podłogę.

Za oknem, na wybujałej gałęzi rokitnika siedzi wróbel niewzruszony kocim podnieceniem i smętnie patrzy na kiście kwiatów. Może czai się na pszczoły i trzmiele, które (gdyby nadleciały) poniekąd samobójczo zamorduje. No tak – przecież zapylone kwiaty jesienią rozwrzeszczą się ciemnopomarańczowym krzykiem i cierpliwie czekać będą wróblego głodu na przedwiośniu. Pamiętam zeszłą jesień, kiedy obwieszony do obłędu krzak mozolił się z uniesieniem owoców, by marzec przywitał go nagiego i najdrobniejszego, nawet podgniłego ziarenka nie dało się odnaleźć na nim. Teraz drapie elewację twardymi kolcami jakby chciał ukołysać wróbla i uśpić go na dwuletniej gałęzi. Przy okazji rozpyla pszczele feromony kusząc je dostatkiem nektaru, może wabi wzrok niewieści biało-zielonym niedopowiedzeniem, albo czeka, żebym go skarcił i skrócił sekatorem o teleskopowo rozkładanych ramionach, żeby mi skóry do kości nie podarł w proteście. Nie jest mi towarzyszem, któremu chciałbym ofiarować bliskość fizyczną.

Tymczasem wróbel z premedytacją irytuje koci głód, który pazury wbija w parapet niczym sprinter kolce w tartan przed startem. Słońce nad kamienicą jednoznacznie określa czas – pora na śniadanie, ale podwójna szyba jak wykuty przez kowala łańcuch podwórkowego kundla pilnuje kociej niecierpliwości. Muchy dobre były na przystawkę, ale wróbelek ciepłokrwisty stanowiłby godne zwieńczenie kociego poranka i pozwoliłby na sjestę do chwili, kiedy słońce skryje się gdzieś poza niewidocznymi stąd budynkami dworca PKP. One tam stoją od tak dawna, że pociągi gwiżdżą z podziwem każdego dnia i każdej nocy. Nawet tej świątecznej, szukającej raz w roku gwiazd na niebie, czy tej podkreślanej fajerwerkami zdumiewającej radości, że znowu kalendarz się zdezaktualizował, a na torcie czas zmieścić jeszcze jeden płomyczek – dziwne, bo tylko producenci świeczek powinni świętować taką zmianę i nie do końca rozumiem zbiorowy entuzjazm, w którym globalnie, ekskluzywnie i z wielką pompą biorą udział panie na co dzień strzegące PESEL-a nader skrupulatnie, a w obliczu konieczności uciekają się do (łagodnie rzecz ujmując) niedopowiedzeń lub zgoła jawnych nadużyć.

Kot niespodzianie zawiesił się, niczym leniwie eksploatowany Windows i trwał niewzruszenie w czasie przeszłym, wzrokiem zawieszony na pierzastej drobnicy i zahipnotyzowany, zdając się nie widzieć i nie czuć nic. Szczekał nieodżałowanym sopranem, po kociemu skarżył się, albo klął – nie mam talentów językowych i trudno było mi się zdecydować w barwie emocjonalnego przekazu. Gdyby nie ogon-obecnie-bykowiec-pastwiący-się-nad-ścianą pomyślałbym, że kot skamieniał, że geniusz rzeźby utrwalił go w gnejsie szaroczarnym, w skomplikowanym wzorze stłamszonej ciężarem ziemi skale ideą kota – nie samego kota, lecz jego ruch drapieżny, jego sierścią najeżony na grzbiecie apetyt, w skurczu pazurów i kłach na cudzym podbrzuszu i gardle zaciśniętych bez cienia litości, w oczach głębszych niż dna czarnych dziur - równie przy tym beznamiętnych.

Wróbel buńczucznie rzucał jednym okiem na kota i ową szybę, która pozwalała mu szydzić z drapieżcy i chichotał po wróblemu rzucając wyzwanie ze świadomością kociej bezradności, drugim chwalił się chyba sikorkom, a może był tylko małym wróblem o podłym charakterze i wreszcie mógł sobie pozwolić na szyderstwa i obelgi? Sroki i wrony zerknęły tylko raz na jarmarczny spektakl i poszły niewzruszone do spraw ważniejszych, ciesząc się, że kot nie jest ich problemem, czy przeszkodą w spożywaniu posiłku i pielęgnacji młodzieży. Gdyby potrafiły splunąć, zapewne uczyniłyby to bezapelacyjnie, ale brak umiejętności wcale ich nie speszył i doskonale radziły sobie z codziennością w której kot nie występował nawet jako tło. Kotka – nie.

Sapała. Wściekała się i żal miała o tę wolność kulawą, pozbawioną szerokości i bezkresu. Nie wiedziałem, co mam jej odpowiedzieć, jak zareagować. Bałem się, że otwierając szeroko okno otworzę świat, który przyjmie ją - owszem, ale bardziej jako posiłek, niż jako współudziałowca, który daje i bierze. Stałem tuż obok i wystarczyło ręką sięgnąć po lakierowany uchwyt klamki, aby zetrzeć wróblowi ten głupkowaty uśmiech z dzioba, zdjąć mu koronę uzurpatora i władcy świata. Jakie to było proste. A przecież tak często, przynajmniej raz dziennie uchylam ów kaganiec, żeby pokłady stężonych uczuć i feromonów wypuścić na wolność, nawet własną podłość wypuszczam i egocentryczne złudzenia, nie bacząc na krwawiącą futrynę, więc czemu nie apetyt kotki?

Słońce siliło się na neutralność, ja siliłem się na bezwzględność, a kotka szarpała się pożądaniem ku pulsującej swobodzie sterczącej pośród sztywnych cierni krzewu. Zbliżyłem twarz do szyby, żeby zerknąć w to wyszczekane menu wciąż jątrzące rany na kocim żołądku. Nie byłem głodny wcale. Nie miałem pazurów kocich, ani kłów ostrzejszych od krawieckich szpilek, a przecież wróbel nie zdzierżył, nie uniósł mojej obecności i odfrunął. Kluje się we mnie myśl, że wystraszyłem go fizjonomią, że jestem obrazem niezrozumiałym i toksycznym tak, że wolał zrezygnować, niż kontynuować działalność szyderczą. Czyżbym był aż tak paskudnym okazem życia? Takim biczem bożym na wróblowate sumienia nieczyste?

Z kotki zeszło powietrze, nim wróbel zdążył zaplątać się pomiędzy liście wierzbowe dwa piętra niżej od gawrona mającego patronat nad wierzchołkiem (prychnąłem z sarkazmem i zauważeniem, że antena TV na dachu sąsiedniej kamienicy też nosi piętno aspiracji owego możnowładcy). Kocina z ciężkim westchnięciem zlazła z parapetu i wspięła się na poduszki. Na piernaty, które służyć miały ludzkim słabościom dopiero nocą, lecz ona zaanektowała je już teraz. Jak swoje wzięła, kuląc się i ukrywając pod łapkami oczy, żebym nie dostrzegł wyrzutów i żalu, że znowu nie, że kolejny dzień minie nadaremnie i jutro też wróbel śmiać się będzie bezkarnie lub bezmyślnie. Westchnęła cichuteńko z niegasnącą nadzieją:

– „Pomożesz? Otworzysz mi świat, żebym mogła zatopić kły w bezczelności niezasadnej? Pozwolisz wyjść na rosyjską ruletkę i rzucić na sukno zielone każdy grosz, ostatnią zdartą życiem koszulę i krzyknąć jeszcze raz, ten ostatni być może: SPRAWDZAM! OBROŃ SIĘ, JEŚLI ZDOŁASZ! Jeśli nie… twoją krwią pomaluję wąsy i tatuaże sięgające… No właśnie… Ile masz kipiącej krwi w sobie wróbelku – wystarczy na jedno wspomnienie?”

Nie otworzyłem znów – wiem, jestem bez uczuć i chyba już się nie zmienię. Ona też to wie gdzieś głęboko w sobie, bo nawet nie krzyczy, nie drapie, nie pluje i nie ciska się na mnie, tylko bezwstydnie wyleguje się śniąc kocie raje – czujna niepojęcie zupełnie.