Teleskopowo.

Pan obrośnięty nędzą materialną wyszedł ze sklepu z nieukrywanym zadowoleniem. W dłoniach dzierżył szkło – wino z owoców tak popularnych, że nie mogło kosztować nawet tyle, co piwo popularnych kompanii piwowarskich. Wzniósł obie dłonie pełne czerwonego, słodkiego trunku i oznajmił sukces. Na ławce zafalowało. Towarzystwo przetasowało się lokując odwłoki bliżej cienia, żeby trunek nie uległ samozapłonowi, po czym raczyli się niespiesznie – dzień już długi, a złotówek niedosyt zwiastuje popołudniową posuchę. Ktoś dotarł lekko spóźniony, lecz chwalebnie - z czterema puszkami piwa, ktoś zapomniał o savoir vivre w trakcie konsumpcji, więc czmychał w podskokach stawiając dymną zasłonę z obelg tuż za sobą, a pięści zaciśnięte i słowa gorące ścigały go na wskroś Miasta. Trunki utleniały się w tym czasie więc pościg nie trwał zbyt długo.

Znów nastał sezon siniaczków – nie zapomniałem, lecz w tym roku kobiety zdecydowanie ostrożniej obchodzą się z własną cielesnością i z widzeniami ubożuchno. Ale. Nie wspominałbym, gdyby nie objawienie, a nawet dwa. Pani wysoko na udzie niosła sinego tulipana, a inna poniżej kolana miała wymalowaną zakończoną spełnieniem erekcję wulkanu. Fragmenty lawy stygły już pływając pumeksowymi cegłami, lecz pod spodem wciąż tliła się czerwień żywiołu. Czarny krater ział cierpieniem i pamięcią eksplozji.

Budowlańcy chwalą się muskulaturą porzucając wszelką możliwą garderobę – nawet spodnie robocze potrafią skrócić, byle tylko kieszenie zachować. Starsze panie drepczą miastem w sandałkach i ze wzrokiem wbitym w chodniki – być może po brukowych kostkach potrafią odnaleźć drogę powrotną. Rudowłosa pani zawiązała sobie supełek na spódniczce, lecz nie zapytałem, o czym ma przypominać. Obok Teatru Lalek konkurencyjne szpalery krasnali w czerwoniutkich kubraczkach i czapeczkach zaszczycają poranek własną niedorosłością, lecz musiały ją przywieźć z ościennych miejscowości, jakby tubylcze przedszkola „wyrosły” już z dziecięcych zabaw. Lipy próbują przykryć miejskie smrody pokusą niezrównanego aromatu i nawet sobie radzą z nieodległą, organiczną przeszłością podwórek. Kobiety nad podziw blade, lub opalone nadmiernie starają się oszołomić mnie i zasiać niepewność dotyczącą pory roku, jednak posiłkując się naturą potrafię jeszcze wyrwać się z odmętów iluzji.