Pojedynek.

Zamknąłem noc w jakimś ciepłym kwadransie. Nie budząc się, bez świadomości i głębokich uczuć. Tak po prostu – podniosłem dłonie do głowy i zatrzymałem czas mózgu względem świata. Świat nadal płynął sobie przez mrok miękką, majową falą rozbijając się o krzyk zapodziany syren straży pożarnej, o głód bezdomnego kota zatapiającego kły na równie głodnym, szczurzym gardle, o szelest liści skarżących się, że bez księżycowego sierpa nawet z kolorów przyszło się im rozebrać i drżeć nagością w ławicy innych, podobnie odartych z intymności. Głowa trzymana oburącz trwała w tym czasie, który był przed. Może lekko dryfowała po powierzchni nocnej fali, jednak kotwica woli trzymała ją bez wysiłku w więzieniu okręgu o promieniu piętnastu minut. Nie zdziwiłbym się, gdyby więzienie miało kształt trójkąta, odcinka czy wstęgi Möbiusa, bo geometria nie zmieściła się w chudych granicach objęcia.

Czym akurat ten fragment istnienia zasłużył na zatrzymanie, na analityczny podgląd i subiektywne delektowanie się drobiazgami w nim zawartymi? Niezwykle trudno dyskutuje się z faktami, gdyż równie skwapliwie można byłoby podjąć dywagacje o zasadności zwycięstwa i wyższości plemnika wygrywającego wyścig o przyszłość dłuższą niż pojedyncze godziny. Zgodziłem się na tę myśl, chociaż nikt mnie nie pytał o zgodę. Chwila zatrzymana jak garść powietrza w płucach trwała we mnie, rozkładała się objawiała i wreszcie wystarczyło zmysłów, żebym się jej trochę lepiej przyjrzał nie ginąc w powierzchownościach i szumie natłoku wrażeń. Miałem własną głowę dla siebie pośród dyskretnej dezaprobaty zewnętrza. Mały człowiek ze swoją małą stabilizacją podświadomie osiągniętą wśród wstydliwie kryjącej się w cieniu nocy. Tępymi sztućcami własnego pojmowania podjąłem się wiwisekcji okamgnienia krojąc je na plasterki, przy których grafenowa folia wydawała się chińskim murem.

Kwadrans szamotał się i bronił, bo chyba wiedział, że obnażę go bardziej, niż gotów był na to komukolwiek pozwolić dobrowolnie. Patrzyłem na własną twarz ściśniętą zdecydowanymi dłońmi, które zamarzły w uścisku jak żelazne imadło w lodowych okowach i nie pozwalały mu umknąć. Oczy pod zamkniętymi powiekami taktowały rytmem szybszym od pulsu prądu w domowych gniazdkach, a oddech ugrzązł gdzieś we mnie i zatrzymał się wraz z tym zatrzymanym czasem. Słuch oślepiony brakiem czasu skamieniał i przestał reagować na zewnętrze, którego znaczenie w bezczasiu straciło najbanalniejszą nawet istotność.

- Mam cię – pomyślałem. – Mam cię wreszcie i choć raz ja będę panem, nie ty. Choć raz zrobimy coś po mojemu i w moim tempie. Raz bez pośpiechu i nieuwagi. Bez pochopności i martwienia się na zapas. Mam czas. Ooo… Mam go teraz na krótkiej smyczy i wędzidło zadzierzgnięte mocno pokąsać mnie nie pozwoli. Może go nie oswoję, może mnie pokona w walce, ale czuję w dłoniach bezgraniczne możliwości.

Pierwszy raz w życiu przestałem być niewolnikiem czasu. Teraz on poczuł, jak to jest, kiedy zły pan szyderstwem popędza, karci za nieumiejętność i słabości. A tej właśnie nocy dał się podejść jak dziecko! Zlekceważył mnie i mój sen tak bardzo, że nie zdążył zareagować i odskoczyć. Pycha go zgubiła i ten wynik przewidywalny, powtarzalny, wręcz nudny i kiczem śmierdzący na kilometr. Zawsze potrafił spod palców wysmyknąć się jak żywa woda, jak kurz płynący przez wszechświat od tak dawna, że już wszystkie sztuczki zna na pamięć. A dzisiejszej nocy przysnął. Wraz ze mną przysnął i nie zauważył, jak się skradają dłonie drapieżnikiem nienasyconym i chwytają go za gardło i na arkan biorą.

Spokojnie. Nie spiesz się. Tętnice wolne od pulsowania, serce nie tłumi dźwięków. Mogę podsłuchać czas, ale ten mamrocze własną mantrę i usiłuje zahipnotyzować mnie pieśnią metronomu, odliczaniem, tykaniem, ciurkaniem, drganiem. Nie ma we mnie zgody na żaden metrum! Na żaden cykl i powtarzalność. Gaszę w sobie wszelkie rytmy i szukam tego, co czystą fantazją – szukam tego, co drzewo osiąga rosnąc, co minerały pośród szczelin skalnych czynią, za każdym razem w zachwyt mnie wprawiając– niepowtarzalność we wspólnej idei – dendryty i konary żyjące w cieniu identycznych genów, z jednego nasienia, z jednego pierwiastka życiem udowadniają, że jest ono bogatsze od wyobraźni i unikalne, ofiarowując oczom za każdym razem inny obraz, jedyny w swojej doskonałości miejsca i czasu istnienia.

Odpiąłem się od symetrii, instrukcji i schematów. Od sztampy i przestróg ludzi. Od mądrości przysłów i przeczuć poetów. Od oczekiwań, że powielę to, co powielają tzw. „wszyscy”. Ręce, zablokowane zatrzaskami kwasu mlekowego mięśni nie uwolnią się same z tego skurczu, więc czasu mimochodem nie uwolnią z klatki. Przyglądam się własnej głowie, bo nazbierało się w niej sporo śmieci przez życie. Nie ma pośpiechu. Widzę w detalach malca z obdartymi kolanami, ze strupami czarnymi od kurzu boiska, pryszczatą gębę zawstydzoną do barwy podobnej owej różyczce, którą chowa niezgrabnie za plecami, widzę jak z łez bałwana pośród nocy próbuje utoczyć zagryzając palce aby nie wyć. Widzę… Mnóstwo istotnych i nie. Spraw, wspomnień, ludzi…

Nadal nie oddycham. Chyba odzwyczajam się od tego nałogu. Gotów jestem zrezygnować z pulsu i paru innych sterowanych zegarem niedogodności, żeby trwać w przestrzeni, w której wymiary są domniemaniem tylko, albo kaprysem. W końcu co za różnica jak daleko, kiedy czas nie istnieje. Czas został tam. Poza mną – schwytany w siniejące z wysiłku dłonie. Właśnie się szarpie wyklinając mnie takimi słowami, że nie śmiem powtórzyć. Usiłuje powiedzieć to swoje nieskończone tik-tak, ale ścisnąłem bardzo mocno i wyszło mu jakoś nierówno. Pomylił się! Pierwszy raz w życiu chyba nie potrafi utrzymać rytmu i wygląda, jakby chciał usiąść i zapłakać. Nie wiem, czy mi go żal. Nie spieszy mi się – pomyślę o tym kiedy indziej, jeśli jakieś kiedy pojawi się w ogóle.

A skoro już zrezygnowałem z „kiedy”, to chyba zapodziałem się zupełnie w „indziej”. Nagle moją świadomość budzi trzask, który oślepia nawet zamknięte oczy. Drugi kaleczy mi uszy i język, a przy trzecim nie wytrzymuję i klnę w jęku nienawiści. Ktoś zabrał mi spokój. Uwolnił czas. Dłonie nie utrzymały wędzidła. W napęczniałym z wysiłku krwiobiegu pojawia się elektryczny rytm. Tik… Tak… Tik…

Noc niespokojnie trwa na zewnątrz. Czas wymknął mi się zostawiając we mnie ból, dziury i zgorzel spalenizny. Nawet nie plunął na mnie uciekając, tylko bełkocze to swoje tik-tak.