Triumf instynktów.

Zerkałaś na mnie spod oka, spoza grzywki i głowy filuternie przekrzywionej na bok. I patrzyłaś na mnie jak na rarytas ukryty za witryną pancerną. Pełna pożądania i pośród mimowolnych myśli, że nie tobie pisany jestem. A jednak zerkałaś i zalotnie sztucznymi rzęsami trzepotałaś jak okoń w podbieraku, zanim go oceni oko zdobywcy i przeznaczenie określi – patelnia/zbiornik.

Siedziałem w zaciszu knajpianym i wcale mi w głowie były dywagacje – prozaicznie miałem zamiar upodlić się i spędzić wieczór z własnymi instynktami – tymi najniższymi, podprogowymi i sięgającymi epoki wielkich gadów. Za medium robiła kelnerka służbowo wydekoltowana o włos poza dwulicową tolerancję podstarzałej właścicielki, która przyznać nie chce, że to jej głowy skinienie nieznaczne spowodowało dyskomfort kelnerek wyposażonych roboczo w tkanki ciut więcej niż przeciętnie, a materią okryte nad podziw ubogo.

Melancholia. Tym właśnie usiłowałem spomiędzy zębów wydłubać popołudnie i dezynfekowałem własny otwór gębowy trunkami zbyt egzotycznymi dla układu pokarmowego, żeby pozostał obojętnym. Zareagował niestety – i owszem. Burczał na mnie i prężył się w ciepłym bąblu gazów – mało erotycznych, ale eteryczność ich perfumowana moim przygodnym, sarmackim menu, mogłaby powalić kozaka nawykłego do snu pośród kohort zbrojnych w czas wojny, a niechby i w augiaszowych stajniach, czy miejskiej rzeźni na tydzień przed świętami.

A ty zerkałaś na mnie i trzepotałaś tymi rzęsami (chyba sztucznymi, bo czerń miały zbyt idealną i rozciągniętą w przestrzeni poza umiar i pojmowanie) – gdybyś chciała, mogłabyś nimi wyczesać kotu pchły z sierści, albo z osnowy arrasów kurz pięćsetletni. Ale ty wolałaś trzepotać zalotnie w moją stronę i sutkami malować parzystą, synchroniczną nieskończoność, za którą moje źrenice podążały niczym w hipnotycznym śnie i niewiele więcej potrafiły ogarnąć postrzeżeniem.

Kupowałaś mnie. A ja niewiele począć mogłem, kiedy trzos pełen nasienia rósł we mnie wzwodem zwierzęcego pożądania i odpychał każdą abstrakcję, myśl wykraczającą poza egzystencję i reprodukcję. Nie umiałem dyskutować z tobą na akademickim poziomie, merytoryką argumentów, dojrzałością, doświadczeniem – sprowadziłaś je wszystkie do poziomu uciążliwości spaceru wokół ratusza – po kocich łbach, wyglansowanych pokoleniami niedorajdów, wymoczków, mieszczan, kurew i rajców sprzedajnych. Mogłyby stać się lustrem, albo wewnętrzną stroną konfesjonału, ale nie chcą. Wolą marznąć środkiem lutego i pocić się ekstremalnym sierpniem, licząc na wulgarną plwocinę egzotycznego  turysty. A może moją? Pójdę, jeśli ty jesteś nagrodą. Pójdę i plunę, jeśli to w czymkolwiek pomoże, żeby stanął przede mną rajski ptak, bezbronny i w swej bezbronności tak silny, że stracę zmysły i obronić się nie potrafię.

Sroka – naprawdę sroka, chociaż może powinienem myśleć SROKA. Blada cera sugerująca pośladki słońca nieznające, wręcz białe i mogące zawstydzić marmury Białej Marianny, skrzące się, czarne pończochy i „mała czarna”, niemalże obowiązkowa pośród metropolitalnych trotuarów i tak mała, jak odwaga pozwala. Buty na tak wysokim obcasie, żeby z każdym krokiem karciły bylejakość i zaściankowość domowych papuci obszytych sztucznym, różowym futerkiem. Dziś jesteś ikoną. Stylu bycia, obycia, istnienia i oczekiwań własnych.

Skażona skalpelem, który napełnił twoje piersi moim pożądaniem i silikonem, pośladkom nadał rys, przed jakim nie jestem w stanie się bronić i tylko łykam suchą ślinę, żebrząc, żebyś swoją urodą mnie zaszczyciła – zauważeniem, pobłażliwością, łaskawością, albo… (wiem, że nadwyrężam twoje uczucia i tonę w nadziejach niezmierzonych) wzajemnością…

Niedogolone policzki płoną rumieńcem, oczy gorejące usiłują zaczepić się trwale na twojej fizycznie rzeźbionej doskonałości, którą nie myśląc o jutrze zlekceważyć potrafisz idealnie. Publicznie zlekceważyć, ale ja wiem, ja mniemam, ja… chcę zobaczyć jak tańczysz, kiedy lustro jest jedynym krytykiem kiedy we wzroku masz tylko pragnienia i spełnienie marzeń, kiedy książę z bajki dotrze wreszcie do celu, a ty pozwolisz mu stać się własną bielizną i snami, nie na chwilę, a dożywotnio – kiedy pożądać będziesz szczerze, jawnie i bezwstydnie, całą istotą, której pozwolisz na to, na co nie pozwalasz własnym snom…

Sroką jesteś, słodką pachnącą i kuszącą. Patrzysz na mnie i oceniasz, czy warto, czy czas dla mnie poświęcony wróci ci energii krocie zużyte na ten flirt. Zerkasz i widzę w twoim wzroku oczekiwanie na zaczepkę – bo to męska rzecz – zaczepić piękno i pochwalić, pobłogosławić, uwielbić aż po kolan zgięcie i dłonie złożone jak do modlitwy…

Miałem się zgodzić z tym imperatywem, który pulsował w twoich oczach i żebrać na żwirowej alei w parku, albo pośród drżenia świec w półmroku karczmy chwalącej się tradycjami z rubieży, którym współczesność odmówiła miejsca w granicach objętych patriotyzmem, więc tylko nostalgią kusi – tak drogą, że mało kogo stać na nostalgię.

Sam nie wiem czemu, jakim impulsem pchnięty, postanowiłem jednak nie reagować wcale. Dzisiaj łatwo jest mnożyć dywagacje post factum – wtedy były one labiryntem przyszłych dróg. Na rozstaju których spotkałem wzrok Sroki, sugerujący  „być może”. Mogłem zaryzykować? Zapewne, ale ona też, a ja… miałem więcej niż ona lat i stać mnie było na cierpliwość – Sroki nie, bo miała … naście… - pachnących skażoną niewinnością, ciałem Lolity, która niepokalaną będzie po wsze czasy, cokolwiek powie otoczenie, cokolwiek stwierdzi ginekolog…

Czekałem, z zaciśniętymi wargami, i językiem ograniczającym oddech, nawilżałem sam siebie kolejnymi zamówieniami drinków dla niegrzecznych chłopców – gin(bardzo wytrawny), martini(takież samo) i pepsi, dla złamania monolitu. „Zboczone zamówienie” – mawiał kelner, ale podawał dorzucając kostki lodu i plasterek cytryny, a tylko czasem sprawdzał, czy aby smak mnie nie opuścił, żeby po reklamacji przestać eksperymentować – dostawałem swoje, a on płacił za eksperymenty. A Sroka patrzyła na mnie…

Nie miałem biżuterii, a jedyne świecidełko, to nos, spocony pośród braku świeżego powietrza i tłumów śpiewających nieumiejętnie najpiękniejsze z przesłań poety – „Szukam, szukania mi trzeba…”

W oparach etanolu perfumowanego, rozcieńczanego, gęstego od obietnic, że nigdy, że zawsze – siedziałem, a Sroka szukała na mnie świecidełek. Przepaliła mi wzrokiem wszystkie kieszenie – nawet te, których krawiec nie wszył, rozebrała mnie wzorkiem po kres nagości, ważyła ryzyka i koszty, a ja sączyłem chłodnego drinka, podanego przez kelnera świeżo zatrudnionego, który jeszcze miał obawy, jakie w swojej niepojętej prostocie ogłosił pytaniem – „pan potrafi odróżnić alkohole, nawet te rozcieńczone?”

Potrafiłem… Ale Sroki zrozumieć - już nie. Gapiła się na mnie jak kalkulator, który zlicza elementy odzieży na skali cen netto obowiązujących w świecie zalegalizowanym ustawodawstwem. Wąchała mnie, jak wącha się obiad, za którym modły wznoszone zdążyły pokryć się patyną. Ona mnie nie widziała. Ona mnie ZLICZAŁA W WYMIENIALNYCH WALUTACH!

A potem… Uśmiechnęła się do mnie ponoć szczerze, ale bardzo iluzorycznie i czekała – aż ją zaproszę na cokolwiek, na randkę pośród orchidei, na kolację z cygańską kapelą, na wieczór pośród sierpniowych gwiazd z wysokości prywatnego drapacza chmur, albo noc podaną do łóżka, w którym brylanty pływać będą gęściej, niż moje nasienie, choćbym nie wiem jak się starał.

Pozwoliłem sobie na błogostan, w którym ja byłem wartością, a świat wokół zaledwie „aspirował”. Sroka też. Trzeba przyznać, że się starała – pokazała mi, że schowane pod spódniczką rajstopy, które tak naprawdę są pończochami, niezbyt skrupulatnie przypiętymi do obnażonego dyskretnie (lecz z premedytacją) pasa, że biustonosz ma tylko podnieść mi tętno, albo temperaturę, ale broń boże ukrywać przede mną cokolwiek pod białym jedwabiem bluzeczki delikatniejszej od westchnień poety, że uśmiech niesie obietnice zdarzeń, których w życiu nie doświadczyłem, a mógłbym, gdybym był uprzejmy skinąć głową. Nie byłem.

Sam siebie podziwiam, ale nie byłem. Patrzyłem na widowisko, na spektakl i stroszenie piórek – na nagość podawaną  mi pod jedwabną serwetą, na iluzje intymności i wyłączności, aż przyszło „trzecie kuszenie Chrystusa” i nim kur zapiał – oddałem się Sroce – jak uliczna dziwka. Bardziej niż Judasz, który skazany był na swój los, bo ktoś musiał wypełnić przeznaczenie i w zamian chociaż grosz mu się ostał.

Oddałem się Sroce…  Darmo zupełnie i bez uzasadnienia. Jeśli masz kamień – ja i tak przegrałem – ulżyj sobie! Może nie widzi Bóg, może pośród nieskończoności świata boryka się teraz z większą od mojej Sroką – ta, dla mnie wystarczyła – zjadła moją wolę. Całego mnie zjadła. A przecież – jednego zdania nie potrafi powiedzieć bez skazy – teraz ja… przegrałem – ze Sroką, która sukienkę złośliwie ma zbyt krótką i zajrzeć potrafi pod każdy wstyd – z premedytacją i bez oczekiwań na aplauz. Potrafi zgnieść zahamowania i uprzedzenia, potrafi intuicyjnie obedrzeć świat ze złudzeń. Bez matury, bez słów – wyłącznie niezmierzoną ignorancją. A tę Sroka posiada – po apogeum wszechświata. Nawet Bóg woli stać z boku i udawać, że nie widzi, żeby nie stać się celem owego wzroku, który jest obietnicą i przekleństwem naraz.

- Widzę cię – prawda, że się cieszysz? Już po ciebie idę, żebyś swoją radością mógł mnie wypełnić wartością, którą zdążyłam oszacować dość skrupulatnie – Barman zapalił światło, żeby niedobitki gości grubą nicią fastrygowanych w korowodzie alkoholi zbyt odległych geograficznie, żeby mogły być tutaj pospolitością, odnalazły drogę do resztek zatopionych w niedopitych kieliszkach, do toalet prześmiewczo grających w kółko i krzyżyk na wiecznie zajętych odrzwiach, do wyjścia jednostronnie zachęcającego ramionami dwóch skrzydeł dębowych, podpieranych w niedomknięciu przez masę mięśniową godną co najmniej mistrzostw Europy – pojutrze też otwarte, jutro już tu jest – śpijcie teraz smacznie.

A Sroka zerknęła mi w oczy i bez słów złożyła mi deklarację – noc przed nami krótka, ale niech będzie niezapomniana. Drobne dłonie wczepiła pod moje ramię i popatrzyła mi w oczy z obietnicą, której chyba nikt nie chciałby się wyrzec, a każdy modli się w zaciszu alkowy – dziś jestem twoja, jutro możesz być mój - po kres, po bezkres, po granice pojmowania, albo dalej. Świeć się i błyszcz – może to ostatnia twoja noc? Nikt nie obiecywał kolejnej… Weź mnie, żebym ja wzięła ciebie...

Czarno-biały świat nie jest aż tak zły... wziąłem... a może zostałem wzięty?