Exodus.

Żywych słów mi się cholera zachciało. No to i mam. Wędrują teraz karnym szeregiem, jak jakieś mrówki ogniste i potrafią się przykleić do parchatych ścian niczym graffiti pośród nocy spłoszoną dłonią malowane pierwszy raz w życiu z wyznaniem, które ustami wyjść nie chciało ani do adresatki, ani nawet w bezpieczną zatokę poduszki zanurzonej głęboko w noc. Niezdarna miłość, żyjąca pośród zachwytów zbyt wielu, żeby przestrzegać jakichkolwiek zasad pisowni poza jedną – litery muszą być duże, a najlepiej wielkie. Szczególnie, kiedy przyjdzie imię wybranki napisać pośród liszajów i grzyba wspinającego się niepowstrzymanie na wyższą kondygnację.

Kiedy wreszcie słońce wstało, patrzyło zdumione na ścianę i węszyło bezskutecznie, bo odór chemii błyszczał równie mocno jak koślawe literki, tłumiąc młodociane pożądanie i ukrywając je skutecznie na chwilę. Popatrzyło w okna komisariatu, lecz tam drzemało doświadczenie i obojętność i żadnych działań nie zamierzało prowadzić – ba! Nawet zauważyć dewastacji mienia nie miało zamiaru, bo to wymagałoby zaciśnięcia pasa, czapki na głowie i dochodzenia, albo chociaż raportu. Więc żył sobie młodym, jednonocnym życiem napis drżący uniesieniem zuchwałej odwagi ku chwale tej-która-czytać-już-potrafi-i-godna-jest-mozołu-uwielbienia.

Jeszcze westchnąć nie zdołałem, a już kolejny wąż koralowy wić się począł jadowicie ku swemu przeznaczeniu, do dziewiczego sztambucha… rozsiada się tam barwną myślą głęboką i gorzką, nastoletnim nieszczęściem wzbudzoną i tak tajną, że od razu dwie kartki dalej trzeba go teraz otwierać, żeby nikt i nigdy. Bo zapisane żywym słowem i łzą zamknięte zdanie ma tam zdechnąć w ciemnościach i zapomnieniu. I więcej nie wracać, bo jeśli wróci, to chyba słońce zapomnieć będzie musiało o tej okolicy, kiedy mars na czole zetrze z niego barwy i ciepło. Do końca świata, albo do wspomnienia przy lampce wina samotnej, kiedy włos nieodwołalnie straci miękkość siana i pokryje się kurzem szarości.

Sfruwają motyle liter i w gromadzie, w stadzie, w watasze pędzą w świat i obsiadają go chmarami i ławicami. Pastwią się, zbiorowo przesypując znaczenia jak w kalejdoskopie. Nowe słowa, nowe znaczenia, niedopowiedzenia zrozumiałe wyłącznie dla adresata. Pozornie niewinne słowa, którym kaganiec i galerniczą kulę trzeba kowalską dłonią dożywotnio zakuć stalowymi nitami na szyjach i nogach. Strącić do lochów mrocznych, za kraty gęste i skały niewzruszone.

Poszły sobie – jeszcze nie wszystkie bo niedobitki wylewają się bez końca, jakby dzban słów żywych bezdennym był, a te maszerują „oszczędnym krokiem” jak w ruskim wojsku, kiedy to maszerowali jeden za drugim oszczędzając przestrzeń, więc jednocześnie lewa-prawa but w but, bez odstępu - wielokrotność powielana po kres liczebności. Szły słowa w świat i nawet nie czekały, aż je pogłaszczę, albo pobłogosławię na drogę. Szły ignorując mnie zupełnie. Jakby mnie tam nie było, jak wyrodne dziecię, co od matki się odwraca gniewem bez powodu i w węzełek trzy skarby ukryte gdzieś pod podłogą komórki na węgiel zabiera i piętkę suchego chleba, żeby mieć w czym łzy utopić, zanim zawziętość zatnie się w klamrze nieodwołalności postanowienia.

Stałem i patrzyłem jak uciekają, jak wychodzą, jak wzruszają ramionami z oczami wbitymi w jutro nieznane i idą sobie precz do obcej przyszłości. Żal mi ich było. Pomimo wszystko czułem w sobie jakąś tkliwość, bo w końcu powiłem je, a chociaż one porzucają mnie, to nie potrafię pozbyć się chęci przytulenia ich do piersi i szepnięcia otuchy. Oddałbym ostatnią koszulę, ale nie mam jej na sobie. Nie spodziewałem się, nie dorosłem do tej chwili, nawet tyle nie mam dla nich, więc może słusznie uciekają od nieudacznika. Może kiedyś wrócą. Może znudzi im się obczyzna i zatęsknią, może nostalgia ściągnie je na oswojone śmieci, żeby mogły odpocząć, lub dogorywać. Wspominać i przechwalać się buńczucznie. Kusić i jątrzyć. Palce Tomasza we wciąż gorące rany wkładać szukając, czego nie zgubiły.

Teraz maszerują. Setnicy, czy może centurioni pilnują porządku i szyku. O… To bardzo szykowne wojsko. Wręcz od szyku uzależnione. Szyk i hierarchia. Dwaj bogowie wszechmocni i mściwi, gdy tylko cień odstępstwa dostrzegą. A choć tak zorganizowane, pozornie sztywne i skostniałe, to biegną w nieznane słowa dziewczęce pośród męskich barytonów, podskakują szczebioty małoletnie pośród dojrzałej do dyskusji powagi. Przeplatają się śmiechy młodzieńcze ze szlochem starości, a wszystkie słowa wędrują w niezmierzony świat, za sobą zostawiając puste kartki i umysł. Mój umysł. Pusty i próżny. Zachciało mi się nierozumnie – słów żywych i pełnych uczuć. To i mam. Dochrapałem się. Wyrosło we mnie, dojrzało bezpiecznie pod arkadami moich żeber, pod parasolem podświadomości kopiącej mnie po kostkach, kiedy nadwyrężam rzeczywistość mniemaniem lub fatamorganą, a teraz poszło w świat łańcuszkiem bez końca. Tylko patrzeć, jak ostatnie zeskoczy na podłogę rozchlapując kałuże nocy i młodzieńczo krzyknie na pożegnanie:

- no to pa!