Imaginacja.

Przed piekarnią, bardzo niecierpliwie warował pies spętany smyczą przy pachołku ulicznym, dryfując dyskretnie, niczym statek na bulaju. Wielki pies, popielato-błękitny, młody dog wielkości źrebaka. Skwierczał żałośnie barytonem i wolałbym nie słyszeć, jak warczy, bo infradźwięki są w pewnych zakresach zagrożeniem dla funkcjonowania serca, tłumiąc naturalne drgania, kiedy złapią przeciwną fazę. Trudno nie zauważyć bydlęcia, kiedy chodnik tak wąski, że bogaciej wyposażeni witają się pępkami, mamrocząc przekleństwa lub przeprosiny.

Jakiś siwowłosy pan czekał na równie siwowłosego kolegę, który resztką sił „przebiegał” odwiecznie ruchliwą ulicę, pod zdychającym żywopłotem ktoś porzucił sosnową gałązkę ze dwa metry długą, blade stopy i twarz zamyślona na rozchybotanych biodrach podążały rejsem w nieznane, a ja prządłem codzienność niczym Hobbit – tam i z powrotem. Wracałem dość bezmyślnie, bo spieszyć się nie było powodu a cel nogi znały lepiej od głowy, kiedy dopadło mnie deja vu.

Stalowo niebieski pies przecinał chodnikową codzienność niczym statek, a ludzie rozstępowali się niczym Morze Czerwone przed ojcem narodu wybranego. Do obroży przypięta była smycz, a do niej z kolei przypięta była… Lolita. Krótko obcięte blond włoski, krok taki, że nie zakochać się w nim, to sztuka, względnie preferencje mniejszościowe – szedłem jak zaczarowany, a Lolita zwlekała z krokami, jakby wyczuła, że idę ze schnącym gardłem.

Nie robi się tak komuś, kto tylko na drobne zakupy z domu wyskoczył i nie był gotów na jakąkolwiek przyszłość, a tym bardziej na spotkanie. Na Lolitę. Pani dzieliła ruchem bioder świat lewo i prawobrzeżny, na obojętny i wiernopoddańczy, a ja, jako osobnik słaby duchem i wzrokiem, szedłem targany postrzeganiem, a oczy miałem pełne ping-pongowego meczu, który Lolita wygrała, więc ja porażką sromotną obciążyć musiałem sumienie. Nie pochwalam dżinsu, a na kobiecych biodrach wręcz nie lubię, ale Lolita zahipnotyzowała mnie tak, że gotów byłem do nieswojego domu zajść idąc za pomarańczową nicią overlocku na spłowiałym błękicie kieszeni opinających ruch wahadła idealnego… dla mnie idealnego.

Jej stopy na chodnikowych nierównościach drobiły jakieś zapytania, frazy nieuchwytnie zalotne, spowalniały przestrzeń i czas, wytrącały z rytmu myśli i wzrok, a pies wiernie i bez nerwów znosił kaprysy Lolity. Szedłem wiedziony za nos, ruchem w którym obietnice i nadzieje splatały się po kres niepojęcia. Nie znałem jej na pewno. Okolica również nie znała ani jej, ani psa, któremu siodło mogła założyć i niczym księżniczka z bajek kłusować wzdłuż dzikich przestrzeni okolicznych i paluszkiem wskazywać potępionych i wybrańców.

Mogła mieć lat naście i trzydzieści więcej – jeśli tylko uzna, że w czymkolwiek jej to pomoże, gdy tylko rozpozna pragnienia żebrzącego o zauważenie. Na moje szczęście – nie uwiodła mnie w piekło niewolnictwa, bo bułek ciepłych jej się zachciało pomimo nieżyczliwie żeńskiej kolejki , a pies bez skargi studził podbrzusze na betonowym chodniku czekając na ciąg dalszy. Kto wie, co mógłby opowiedzieć, gdyby skłonić go do niedyskrecji?