Kroki i myśli.

Starsza pani wyszła z kwiaciarni z bukiecikiem róż dojrzałych, króciuteńkich bardzo, żeby wątłej dłoni nie złamać ciężarem. Róże dojrzałe niczym czereśnie schnące w skrzynce na słonecznej wystawie warzywniaka, oprawione były cyrkoniami gipsówki, a może jakiejś innej polnej drobnicy świecącej komunijną bielą gwiazd, dla podkreślenia różanej urody. Popielata głowa pochylała się nad tym zawoalowanym w samotności bukiecikiem tak wspomnieniową aurą, że aż zwolniłem.

Piła tarczowa mozoliła się gdzieś w podwórkach nad skrawkiem metalu, żeby z niego dwa uczynić, jakieś echo karetki pogotowia rozepchnęło ptasie trele na boki przytulając je do elewacji wygrzewających się pośród dojrzałej wiosny, krzew rokitnika w nocy okrył się gęstą, śniegową czapą kwiatów, potrafiących aromatem uwieść nawet niezbyt subtelne wróble. Dotykam spoconego południa zauważeniem, tak jak dotykałem niedojrzałego poranka, kiedy aromatyzowane, sosnowe świeczki wciąż czekały na iskrę, stercząc niczym środkowy palec w zaciśniętej pięści. Za płotem przyszłość ma już cztery anonimowe jeszcze kondygnacje nad ziemią, a ile w głębi, to chyba tylko kierownik budowy wie.

Artysta-plastyk wsiadł na rower i szuka w okolicy kamienic, które warto namalować, chociaż już ich nie ma – takie Miasto-widmo, oglądane wzrokiem bogatszym od wzroku buchaltera, czy policjanta. Szpital straszy bezdomnością i spłowiałymi reklamami, a łąki , które pamiętam dziczejące, dziś czesane są regularnie kosiarkami tak konsekwentnie, że nawet malutkim pieskom mokre nosy sterczą ponad źdźbła.

Rzeka dziczeje niepostrzeżenie i wciąż płytsza i węższa, a sitowie, trzcina, zarośla i chaszcze wyciągają spragnione macki po wciąż więcej. Ciekawe, kiedy się pogniewa, i zagrzmi, i nurtem wezbranym pogoni płochą zieloność kąsającą rzekę w krokach zbyt drobnych, żeby w codzienności zauważyć różnicę. Nowe nie spieszy się. Drobi kroczki mizerne, niezauważalne i tak płoche, że kichnięciem je można zdmuchnąć, jak płomyczek na urodzinowym torcie.