Noc - rzecz dla dwojga.

Zwijam się w kłębuszek niepozorny i znowu udaję, że zupełnie mnie nie ma. W embrion pływający jeszcze swobodnie w zaciszu macierzyńskich instynktów wciąż nie do końca uświadomionych. Obejmuję ramionami własne kolana i pływam bezwolnie i swobodnie. Nie powiem, że odważnie, bo kurczę się w lękach zbyt wielu – ta swoboda bierze się z obaw. Otulam sam siebie, bo innych chętnych nie widać, a wokół kły i pazury, burczenie nienasyconych organizmów i ślina cieknąca z jęzorów wywieszonych. Jad i podstęp, zasadzka i jawna agresja, nagonka i współpraca piracka wypatrująca łupu, żeru, przetrwania…

        Dzień jeszcze nie jest pewien, czy chce nadejść, chociaż noc wydaje się ze zmęczenia mrugać niebiańskimi powiekami, a ja drżę pośród oceanu prześcieradła, kiedy zlekceważona kołdra odfrunęła na podłogę – ona też wystraszona – boi się, że zostanie posądzona o kolaborację, a może i zdradę. Uciekła więc ciemną nocą i rogiem spłowiałym od prania wskazuje mnie palcem, żeby się wykazać gorliwością wobec sędziów. Prześcieradło, gdyby mogło pewnie też uciekłoby ode mnie, ale ciężar mojej beznadziei przytłoczył je tak, że tylko marszczy się i układa pode mną, jak wydmy pustynne czesane wiatrem. Może doskwierać mi próbuje, może złośliwością raczy.

        Spoza okna dobiegają poranne targi ptasiej drobnicy, skargi klepiska deptanego samochodami zbyt wielkimi dla jednej istoty. Pojedyncze okna plamią noc jasnymi kleksami nienaturalności, wiatr zlizuje kurz z liści, a ja pulsuję rytmem zbyt szybkim, żeby udawać sen. I tak śnić nie potrafię, więc może powinienem zrezygnować z tego udawania i pozwolić mrocznej wilgoci zrewidować moje ciało, pójść tam, gdzie natura wciąż broni się przed estetyką człowieczą, zniknąć pośród sil starszych niż pamięć hieroglifów kutych w skałach pamiętających stworzenie świata.

        Zalążek egoizmu drąży we mnie dziury od środka i próbuje mnie nauczyć własnych wartości. Kiedy ja wiję się przed hipotetycznym ciosem, próbuje mnie skłonić do walki i zaciśnięcia pięści. A ja zaciskam splecione dłonie, żeby ramiona nie wypuściły kolan z objęć, staram się uformować ciało w kulę idealną, bliższą mi jakoś od koncepcji sześcianu. Można sarkać, można kpić, ale przecież kąt prosty jest nienaturalnością, z której cywilizacja dopiero uczyniła boską wartość. Przyroda go nie zna wcale, a jeśli się zdarzy, to częściej jest deformacją, niż cechą pożądaną. Jest ułomnością. Może dlatego ludzie chcą się odciąć od „prymitywnej” natury ewoluując w przestrzeniach prostopadłościennych, poziomych tak bardzo, że nawet woda płacze szukając ujścia zrozpaczona, nie wiedząc dokąd ma zmierzać – cud ludzkości – tak oszołomić wodę, żeby zabłądziła i w stresie uschła kleksem mineralizacji podobnym do słojów drzewa, czy wstęg agatów.

        Tymczasem leżę, w samounicestwieniu, w skrępowaniu rękami własnymi, ubezwłasnowolniony strachem i bezsennością, która odbiera energię i wolę. Ponoć są tacy, którzy wspominają ostatni sen w czasach tak zamierzchłych, że już jest on wygładzony westchnieniami podąża ścieżką ideału. Pośród nocy, której ludzie odebrali już nieskończoność i każdej doby starają się wydłubać z niej kolejne fragmenty przestrzeni, czasu, kolorów. Kto wie, czy nie dlatego słońce wstaje zawstydzone, bo to jego rolą było świat barwami wypełnić i pokazać przestrzeń. Noc ma zostać niedopowiedzeniem, nieokreślonością, w której dowolnie wielkie i dowolnie małe sprawy są tożsame. Sięgają kresu pojmowania. Tak jak ja.

        Wiem, albo tylko domniemywam, że poza łóżkiem istnieje świat, nawet odrobinę oswojony rutyną chwilową, ale przecież, gdyby go nie było? Nocą? Po czym poznałbym, że skurczył się i oplótł mnie skwapliwie pajęczyną, skondensował do rytmu mojego serca i dłoni szukających drapieżnie punktu zaczepienia. Bezskutecznie niestety i tylko szramy na prześcieradle każdego ranka świadczą o desperacji, o sile, która we mnie tkwi, gdy szukam. Świata, przestrzeni, towarzystwa, znaczenia…

        Ciebie nie oszukam na pewno, nawet pośród nocy widzę twój uśmieszek ironiczny. Nie schowam się w stuletniej powodzi słów, bo już czekasz aż powiem nieuniknione – że ciebie szukam nocą każdą. Ciebie, bo tylko ty możesz noc rzucić na kolana, możesz ją rozśpiewać ciałem własnym zatopionym w moim wspólnotą, która potrafi rozciągnąć nawet paroksyzm nieskończoności. Nawet w omamach, w przedświcie snu, w majakach zmęczenia i skargach rzewnych szukam na płaszczyźnie prześcieradła uzasadnienia, szukam idei potrafiącej wartość nadać przyszłości, ignorancji wreszcie w sobie szukam, która pozwoli mi zlekceważyć bezkres nocy i sprowadzić ją do roli szklanki herbaty stojącej przy łóżku, na wszelki wypadek, gdyby zły sen, albo uniesienie powołało do życia pragnienie.

        Powiem. Oczywiście że powiem. Nie ustami, które są nawykłe do kłamstw, nie wzrokiem upośledzonym każdej nocy. Jeśli chcesz prawdy absolutnej… Dotrwaj świtu i zerknij na prześcieradło – znów mną podarte, znów zeklniesz mnie za ekspresję i szkalowanie ekonomii, za brak szacunku i niepohamowaną potrzebę, a ja jak skarcony szczeniak z psoty będę się cieszył nierozumnie. Zupełnie nierozumnie. Bądź mi tej nocy, zaistniej w nieskończoności prześcieradła, bądź chociaż anioł skrzydła ma wyskubane i w poszwę kołdry, niczym niewolnik został odziany i zepchnięty w otchłanie nieoczywistej podłogi, niczym w piekło, bo na prześcieradle jest miejsce tylko dla dwojga…

        Szukam cię dłonią przeklętą w mrocznych spazmach, niepewną i strachliwą. Jesteś ostatnią odwagą, nadzieją i tchnieniem, w którym życie może noc przetrwać bezkarnie. Może przetrwać nieskończoność. Tylko nie bez ciebie… Podrę każde prześcieradło, podrę noce na strzępy. Jesteś snem, który może nadejść i nadzieją, o której śnić warto.

        Zwijam się w kłębuszek niepozorny i udaję, że zupełnie mnie nie ma. W embrion pływający jeszcze swobodnie w zaciszu macierzyńskich instynktów wciąż nie do końca uświadomionych. Obejmuję ramionami własne kolana i pływam bezwolnie i swobodnie. Zwijam się pośród nocy i chociaż oczy udają, że śpią, to pazury drapią prześcieradło do posoki gorejącej, mojej lub jej. Szukają ciebie beznadziejnie niemal, ale szukają. Podświadomie, instynktownie, rozpaczliwie. Męskim głosem tkam skargę pośrodku niedopowiedzenia nocy, od której nawet księżyc się odwrócił. Tkam skargę i żebrakiem jestem, który nawet leżąc klęczy – na katafalku prześcieradła, zbyt dużym dla samotności, pośród wieczności mrocznej i obojętnej. Szukałem wartości, a kiedy dniem ją znalazłem, to noc mi ją zabrała… Czy noce muszą być takie długie? Czy w ogóle muszą być?

Naciągam prześcieradło, słysząc jak protestuje krzykiem pękających włókien bawełny – a mimo to ciągnę konwulsyjnie, wiedząc, że gdzieś na nim udajesz, że śpisz… W samym środku nieskończoności… Na drugim końcu... Kto to widział, tak wielkie prześcieradła prząść?