Kawa niemal do łóżka.

Uchyliłem okno, żeby śpiew ptasi wpuścić do domu, a zamiast niego, albo raczej przed nim, wśliznął mi się chyłkiem do domu chłodny jęzor mijającej nocy. Tej, co właśnie na śmierć blednie, chociaż zegarek wskazuje nieludzką porę. Weszła jak do siebie, zrewidowała mnie po intymność włącznie i usiadła przy stole.

Siadła i gapi się – dobrze, że ona cicha, to domowników nie pobudzi. Siadła i ręce pod brodę wsadziła, a łokcie na stół i o kawę się dopomina. Wiele nie chciała, byle z mojego kubka aromatem się owinąć jak szalikiem. Postawiłem wodę – niech sobie szumi. Noc szumiała do wtóru, a wiatr solówkę na brzozowych listkach usiłował wybrzęczeć, lecz one zbyt były ubogie w cieniu czajnika, więc przesiadł się na platan i dwie katalpy, żeby łagodną falą popłynąć w klimaty muzycznie miękkie i ciepłe.

Na stole wieczór grał z sobotą w GO okruszkami chleba, lecz zamyślił się tak bardzo, że nie dokończył partii, po całkiem udanym debiucie - popadł w głęboką zadumę godną żałosnej jesieni, a sobota wzruszyła ramionami i poszła w plenery. Ponoć ma wrócić za czas jakiś, ale z sobotami, to takie pewne nic nie jest. Mogła pójść do rynku i stracić się dla świata na jakiejś dyskotece, czy przy barze otwartym częściej niż dowolnie wybrany kościół upić się tak, że wstanie dopiero późnym latem, a i to bez pamięci.

Pół pomidora wzdychało wypatroszone i schnące na talerzyku obok niedojedzonego banana, kromka chleba, której w maśle kotka zostawiła odciski noska i linii papilarnych języka, lecz szynki ani kawalątka. W herbacianym kubku fusy usiłowały przekłamać wczorajszą wróżbę i spadały, jak alpiniści ze sztucznej ściany, kiedy ćwiczą przed wyjazdem w okolice zdecydowanie zbyt wysoko nad poziom morza. W zlewie skomplikowana architektonicznie konstrukcja usiłowała współbrzmieć konsumpcyjnie, niczym orkiestra z dowolnie odległej krainy, lecz bezskutecznie. Nos chwytał kakofonię zapachów - również tych, które przyniosła noc ze sobą.

Jakieś pojedyncze światło majaczyło pośród słabnącego mroku – zapewne bezsenność w samotności skrywanej kurczowo kończyła spacer dookoła nieskończoności kuchennej, a może ekstaza gasząca pragnienie mlekiem wprost z kartonu przy świetle otwartej lodówki, lub szczęśliwie udany powrót, choć pamięć została na wieszaku w knajpie jednej ze zbyt wielu, aby tym tropem idąc ją odszukać. Bezpański pies zwiedził śmietniki, przeczesał radarem wilgotnego nosa galimatias szukając śniadania pośród chaosu, lecz spóźnił się biedaczysko, bo całą noc szczury patrolowały i sortowały zdobycze, unosząc co lepsze kąski, lub pożerając je na poczekaniu.

Świt czochrał się o sosnę jakiś taki zawstydzony, bo go przyłapał sąsiad, którego szczeniak rozwolnienia dostał i snuli się razem pośród nocy, po wielokroć schody licząc. Sąsiad otulił się tanim dymem i klnąc nadaremnie ścierał kapcie na betonowej ścieżynce – gdyby miał sił więcej wyniósłby fotel i dotrwał brzasku na skraju trawnika. Nie miał, więc zużywał te nieliczne w spacerach cyklicznych, gdy sapiąc wynurzał się chwilę po własnym pępku, a dwie po szczenięcej potrzebie.

Wróble wydziobywały coś z mroku, a noc trwała beznamiętnie i w mojej kawie szukała pocieszenia. Nie chciała gadać. Dziwne. Spodziewałem się, że skoro w gości przyszła, to może choć trochę porozmawia, opowie jakąś historię, albo dowcip soczysty, adekwatny do otoczenia. Poszła wreszcie do łazienki, ale nie kąpała się, więc może na płacz się jej zebrało, albo makijaż tylko chciała odświeżyć – nie wiem, co panie robią w przedświcie w łazienkach, a sprawdzać nie miałem zamiaru – niech korzysta. Piłem tę kawę czarniejszą od otoczenia, kiedy noc wyszła wreszcie z łazienki i krótko mi powiedziała:

- Pa, do następnego. Dzięki za kawę.

No i poszła sobie. Zostawiła na podłodze wilgotne ślady. Boso była? Może buty miała niewygodne i w rękach niosła, bo ją w tańcu obtarły? Ptaki się darły coraz głośniej, jakby kpiły z tej bosonogiej, umęczonej nocy, która skulona wracała gdzieś, gdzie sypia, bo u mnie spać nie chciała. Nie nalegałem, bo przecież – ma swój rozum, więc niech sama decyduje.