Zagrasz ze mną?

Skłamać? Na jaki temat? Nie bądź banalna. Nie pytaj o pierwszą miłość, o cyfry i daty. To są sprawy wtórne i nie wnoszące nic do kolorytu opowieści. Znajdź pytanie, na które sama nie chcesz odpowiadać i wypowiedz je głośno – zapytaj o własne wstydy i te chwile, kiedy w tobie wyrosła mizeria charakterologiczna.

A jeśli zaczniesz się uzewnętrzniać od słowa ”pamiętasz” zwieńczonego pytajnikiem zabarwionym retorycznie, to wiedz, że powiem NIE! – krótko i węzłowato, tak, jak sierżant w wojsku odpowie pułkownikowi, dokładając do tego formułę pozorowanego szacunku dla szarży.

Skłam mnie. Albo zapytaj o kłamstwo tak obrazoburcze, żebyś spłonęła słuchając odpowiedzi, albo żebyś uciekła zanim do sedna dotrę. Nie pytaj o pogodę w Dolomitach włoskich, ani o menu w przedszkolu gdzieś poza jurysdykcją miasteczka powiatowego Polski B, C, albo nawet Y.

Zapytaj o mnie, albo o siebie – skłam, albo poczekaj, aż ja to zrobię. Na co masz więcej odwagi? Zrób to – proszę. W końcu chyba o to chodzi, żebyśmy mogli poznać się od najgorszej strony również. Od tej, dla której dzienne światło stało się świadkiem koronnym i wytyka palcami niegodziwości wszelakie – nawet te, o których wydawało się, że zdążyliśmy już zapomnieć. Te, które już wypłakane w poduszkę o północy, kiedy zamiast kołdry na plecach kładła się samotność troskliwa i wyrozumiała.

Powiesz mi? Masz odwagę? Opowiedzieć, albo zapytać? Znasz mnie już odrobinę i wiesz, że nie znajdę w sobie sił, żeby skutecznie cię okłamać. Powiem najwstydliwszą prawdę, jeśli zapytasz, ale sam jej z siebie nie wyjmę. A dzisiaj – znalazłem w sobie dość odwagi, żeby stanąć przed tobą i zapytać – powiesz mi, czy wolisz usłyszeć? Mroczne, bezwzględne i z cywilizacją mijające się na szalach przeciwległych.

Wybieraj! Przestań być istotą pozorną i powiedz, albo wykaż się zainteresowaniem. Nie pytaj o wieści ze świata – Internet bogatszy jest w pamięć niż ja – pytaj o mnie, tak jak ja zapytam o to, czego nie powiedziałaś mamie, przyjaciółce, dziecku. O to, co w tobie skrywane bardziej niż karalne zachowania, niż siedem popełnionych grzechów głównych.

Wytrwam, choćbyś ogłosiła się Bogiem dowolnym, Cezarem, nim go objęła gorączka, Pytią, czy Cagliostrem wiecznie żywym. I nie opowiadaj proszę ploteczek sponad ekspresu do kawy, które mimochodem wypowiadasz usiłując pod szklanym kloszem dotrwać końca oficjalności bez strat własnych.

Pytaj, jeśli wolisz pytać, albo opowiedz, jeśli bardziej ci służy – a ja? Wzajemnością się odwdzięczę. Jeśli pozwolisz mi skończyć, bo ładne to nie będzie. Na pewno. Cywilizacja uczy zachowań społecznych, prawo, szuka życia dla nieudaczników i słabych, a każda wspólnota niczym sejm próbuje wywierać naciski. Dowolnie przyprawione. Polityką, ekonomia, siecią wpływów, łapówką, dożywotnim seksem, złotym cielcem i pomnikiem na właśnie budowanym rondzie.

Zrób to – zdobądź się na nagość umysłową i sięgnij w siebie głębiej niż skalpel sięga, niż ekstremalne pożądanie sięgnąć może swoją przerośniętą potrzebą wzmocnioną farmakologicznie po krawędzie zmysłów oszołomionych pulsowaniem orgazmu.

Zagraj ze mną w scrabble i pokaż słowo, którym mnie ukrzyżujesz i pokonasz na jedno choćby milenium – nie abakusem, nie geometrią krzyża, lecz przekroczysz granice pojmowania. Aż dotrzesz tam, gdzie nie istnieje pojęcie wstydu i kłamstwa. Oszustwa i mniemań. Gdzie słowa stają się bezwzględne i nie przyczepione do żadnej ze znanych osi ograniczających pojmowanie. Gdzie serce potrafi strzelać rytmem mierzonym w gigahercach albo odpoczywać poniżej rytmu alfa.

Kładę na stole dziewiczym obrusem przykrytym szachownicę. Kładę planszę do gry we dwoje. NASZĄ planszę kładę i czekam – wybrałaś białe kamienie – zaczynasz. Czarne klocki grzeją mi się w dłoniach do purpury i staram się je poskromić, żeby nie wybuchły gejzerem i nie splamiły twoich oczu żółcią, żółtą plamką ostatecznej degeneracji wzroku, która potrafi odebrać radość widzenia

Plansza jest twoja. Twój ruch i twoje pytanie. Twoja decyzja - odstąpiłem ci bez walki ten handicap. A moja reakcja i rekonkwista….? Potem - zaczynaj, jeśli stać cię na nagość. do cna.

Zagrasz? Zapraszam – ja czarne kamienie do gry grzeję w dłoniach, chociaż wstyd błaga o konwulsję. Nie próbuj oszukiwać - na tej planszy będziesz przeźroczysta. Żeby cię ośmielić - kamienie grzechoczą, jak jądra w mosznie grzechotałyby, gdyby były z bazaltu. Twój ruch. Serweta z Koniakowa nosi planszę z godnością milczącą czekając na powiew odwagi - pytaj o wszystko, ale wiedz, że ja odpowiem szczerze i pokłonię się o odzew - o Twoją wersję świata. Tylko mi nie mów, że kłamałaś, że ci się wydawało, albo, że miał być inaczej. Nie zasłaniaj się swoją płcią, albo czymkolwiek innym. koniec pobłażliwości - zaczyna się demokracja i to twoje wymarzone równouprawnienie. Stawiaj pierwszy kamień i skończ już skamleć!