Ciut więcej na zdrowie.

 

Świat najwyraźniej miał nocne koszmary, bo obudził się skostniały i zdążył osiwieć kompletnie. Po zmarzniętych płytkach chodnikowych mały kundel przebierał nóżkami tak szybko, że trudno było dostrzec ruch pojedynczej kończyny. Przy okazji orbitował wokół zdecydowanie większego obiektu mieszczącego się w definicji gatunku pokrewnego, więc większe z psich ciał musiało posiadać subtelną grawitację, skoro mniejszy, niemal bezwolnie i bez protestu, został naturalnym satelitą dorodnego okazu. Dopiero karcący gwizd niewiasty postawił maluszka na nogi, by zerwał się z powłoki kowalencyjnej, pchając w niezbadaną ciemność. Na chodnikach skrzepły niebiańskie łzy. Na mijanych trawnikach wyroiły się zuchwałe łby złocistego szafranu, a łozy wierzbowe obsiadło mrowie pluszowych, kuszących miękkich puchem kotków. Nastał czas starych psów i właścicieli powłóczących nogami i wzdychających za klimatem łagodniejszym dla steranych kości. Zmasowany nalot srok na osiedlu sprawił, że zabrakło czubków drzew, by każda mogła rechotać suwerennie i niezależnie, pośród wykwitów zapowiadających wiosnę. Kobiety w czarnych rajstopach nadawały miękkości mroźnym pejzażom Ze współczuciem odprowadzałem wzrokiem jedną z nich, tak niemiłosiernie odartą z tkanki miękkiej, że tylko los niełaskawy, bądź upór i fałszywe mniemanie o pięknie doprowadzić mogły nosicielkę do podobnego ubóstwa cielesnego. Zapewne jestem ortodoksyjny, jednak potrafię głośno i szczerze powtarzać – wolę, kiedy kobieta waży dziesięć kilo za dużo, niż jeden za mało. I nie wierzę w restrykcje tabloidowego kanonu piękna zagłodzonego niemal na śmierć ciała.