Obramiony obraz z obrazoburczymi braminami w bramie.

 

    W ciemnych sypialniach śnią się sny nieuczesane, wolne od cywilizacyjnego obłędu i nieposkromione. Nieliczne okna, w których jaśnieją światła tworzą sceny ze zrównoleglonych sal kinowych – pustych i rzadko odwiedzanych. Pani w ponocnych beżach wygrzebuje z szaf kreację na dziś, by olśnić szefa, albo zbałamucić nieśmiałego kolegę. Zatkać gęby zawistnym koleżankom. Pan unosi daremny wzwód poranny do łazienki, by skropić go wodą – chłodną, zanim strumień ciepła dopłynie do prysznica i ostudzi z powodzi niespełnień. Tak będzie łatwiej. Przez chwilę. W kuchniach powstają kanapki. Piętro po piętrze, pracowicie, bułka-masło-sałata-plasterek szynki/żółtego sera-ogórek-kleks keczupu-masło-bułka. Sandwicz wypełniony miłością, a może tylko poczuciem obowiązku, świadectwem przynależności, przyzwoitością, jaką się sobie narzuciło bez oglądania na otoczenie? Jeszcze tylko namalować twarz adekwatną do dzisiaj, albo ukryć własną pod wodą kolońską i z miną zdobywcy można ruszać przez świat przebojem, ze wzrokiem wbitym pod nogi, którym trudno uzasadnić potrzebę sprężystości. Niebo jeszcze nie wie, że powinno świecić przykładem, że mogłoby dać praprzyczynę ekspresji, jaka nie wymaga uzasadnień. Ale nie. Ono też marszczy się chmurnie, przeciąga chwilę, nie zamierza wystawiać słonecznego tyłka na chłód przedświtu. Bo i po co? Dla kogo tak się szarpać, spieszyć, gnać? I tak zdąży się znudzić codziennym rojem niegodziwości wzajemnych, oskarżeń i małostkowych żali.