Szaro-bura rzeczywistość (raczej plumka niż skrzeczy).

 

    Chodnikowi biegacze tną ulice wzdłuż i wszerz. Pod naporem wilgoci ciemnieją rowy i nieużytki. Na asfaltowej jezdni ktoś wylal deszcz. Połyskują całe kałuże czekając na sprzątnięcie. Dworcowy zegar pokazuje głupoty, sugerując, że nawet czas jest względny i można nim manipulować.

    Nie wiem, co się dzieje, jednak dziś na chodniku trafiam męskie majtki w obowiązkowo czarnym kolorze. I nie jest to bynajmniej bielizna strącona ze sznura, bo sznura nie zawiesiliby chyba przed przykościelną knajpą i ostentacyjnie barman nie suszyłby swoich niewymownych, jako reklamy bezgranicznej obsługi klientów. Pani o pięknych dłoniach, pomiędzy wysmakowanymi pierścieniami ukrywa ślubną obrączkę, a mnie zachwyca, że ma własne, pięknie zadbane paznokcie bez cienia sztuczności. Co innego kloszardzica o szponach maści miętowej (o matko! Mięta, to zioło, a nie kolor, jednak zostałem poinstruowany przez wzburzoną nastolatkę, że seledynowy, to kolor znany wyłącznie „dzbanom” czy „januszom”, bo współcześnie mówić należy miętowy).