Materialistka.

 

    Dama z łasiczką… Piękna, ponadczasowa. Nazwać moje zauroczenie fatalnym, to nawet nie dotknąć tematu. Najchętniej nie wychodziłbym z muzeum i rozmawiał z nią bez końca, choć zdawała się być zdecydowanie dojrzalszą ode mnie i taktownie milczała, słuchając moich płomiennych przemów. Zerkała z obrazu poprzez okno złoconej ramy, całą sobą manifestując dumę i świadomość nieśmiertelnej urody. Nie była nastolatką, jak ja, ale „kto nigdy nie jadł jabłek, nie sięgnie po zielone” – tak odpowiedział filmowy nastolatek kobiecie w obozie koncentracyjnym, gdy sugerowała mu poszukanie młodszej kobiety na pierwsze miłosne uniesienie. Magia. Zamykałem oczy, a wtedy mogłem dotykać jej policzków i cieszyć się ciepłem jej oddechu.

    - A może… - obrazoburcza myśl niczym błyskawica nocne niebo przeszyła mnie na wskroś – może…

    Ostrożnie, żeby nie zostawiać śladów, pęsetą zdjąłem z jej nadgarstka jeden włosek, tak drobny, że musiał umknąć oczom widzów.

    - Ała – poskarżyła się dama z obrazu, albo mi się tylko zdawało.

    Da Vinci sięgnął doskonałości malując to dzieło. Wierzyłem, że udało mu się pokonać granicę między życiem i śmiercią, między rzeczywistością a fantazją. On pewnie nie miał możliwości, a może i potrzeby, by chcieć sięgnąć po modelkę, by pomóc jej zejść z obrazu i zanurzyć się w życiu geniusza. A teraz ja ukradłem DNA tej, o której nie potrafiłem przestać myśleć. Nie bezinteresownie. Poddałem się szaleństwu. Bez reszty. Aż w końcu stworzyłem ją na nowo. Sklonowałem, skopiowałem, czy co tam jeszcze, aby była moja! Piękniejsza niż na obrazie, bo żywa.

    Patrzyłem na nią z takim zachwytem, że brakowało mi powietrza w płucach. A ona przeciągała się po bardzo długim śnie, po bezruchu trwającym ponad pięćset lat… Gdy mnie ujrzała krzyknęła zaskoczona, okryła się prześcieradłem i rumieńcem dodającym jej uroku. Ciekawość biła z jej oczu, a siła życiowa szukała ujścia po wiekach stagnacji.

    - Tyś to zrobił? - ręką wykonała jakiś nieokreślony gest, który odczytałem, jako pytanie o jej obecność, więc kiwnąłem głową na tak, dumny jak sam Bóg-stworzyciel – A gdzie mój gronostaj łobuzie?