Lektyka – pojazd do przewozu leków, albo lekkich lekarzy.

 

    Ciemność śpiewała ptasią arię, a mi ktoś usiłował zadeptać cień na śmierć. A przecież wlókł się skromnie za mną i czaił się, wykorzystując okazję, by całkiem zniknąć w mrokach.

    W autobusie podglądałem (jak zwykle) i naszła mnie myśl, że znowu komuś udało się wmówić paniom, że piękne będą dopiero, gdy ukryją twarze pod maską makijażu. Im grubiej, tym lepiej. Skąd mniemanie, że twarz jest brzydka i trzeba ją „upiększać”. Ja wiem, że kobiety mają zmysł artystyczny i potrafią wymalować takie cuda, że Michał Anioł z zazdrości umarł, zanim zobaczył.

    Melancholijny Karampuk dyskretnie pachniał mandarynkami, Ruda Kobra z rezygnacją wlokła swoją dojrzałą urodę już myślącą o jesiennych szarugach. Zbudowana z rozmachem pani, na własnych piersiach wystukiwała rytm, gdy przez okna tramwaju pokonującego krzyżówkę mogliśmy podziwiać, jak gaśnie nam przychylne światło. Kto tak ustawił sygnalizację, że każdy tramwaj zabiera jak nie cały, to większość czasu na przejście?

    Zaraz potem zrobiło się popołudnie. Na klombie pełnym białych róż usiłowały się okopać koronkowe, czarne majtki. Niewiele później dostrzegam na asfaltowym chodniku czerwone, niemal pachnące jeszcze nosicielką. Parę kroków dalej dziecięce getry w samochodziki zerkały spod balustrad oddzielających piechotę od jazdy. Schludny, dobrze ubrany gość penetruje śmietnik uliczny, kompletnie nie zwracając uwagi na zdumienie przechodniów.