Lepsza wersja.

 

    Promocja rozumu „szła” w telewizji. Pomyślałem, market niedaleko, czas mam, więc może zaryzykować i zafundować sobie na święta odrobinę rozumu? Może niekoniecznie od razu cały wielki i wypasiony jak jesienne owce na hali, ale mały rozumek. Startowy. Na próbę. Taki, co to go bez żalu wyrzucę, jak się nie sprawdzi. Albo oddam komu, niech se donosi i dodrze do cna.

    Tak i polazłem, z dumą myśląc, że ostatni spacerek głupiego odstawiam, ale do domu już wrócę mądralą takim, że nosem będę po suficie szorował z dumy. W markecie, w koszu promocji na samym dnie kulił się ostatni. Zabiedzony jakiś, albo cwaniak, ukrył się przed porywczymi klientami, albo mu się nie podobali i dopiero przy mnie wynurzył się oddech złapać. Opakowanie miał już rozdarte i kod kreskowy nadszarpnięty, ale się zaparłem. Wziąłem, bo ostatni i hyc do kasy. Kombinowałem, że ponegocjuję i zejdą mi z marży, bo przecie towar lekko przechodzony. I faktycznie – kierownik dał 10% w zamiana za brak gwarancji i rozum zyskał nosiciela.

    Zaraz za sklepem przymierzyłem, czy rozmiar dobry. Pasował. Wszedł jak do siebie i coś tam ględził. Szczęśliwie po naszemu, bo równie dobrze mógł być z dalekiej Mongolii, albo innej Kostaryki. Postanowiłem dać mu szansę, więc cicho siedziałem, a on zwiedzał i zwiedzał, jakby wyleżał się w tym sklepie całe wieki i spragniony był rozrywek.

    A ten od wewnątrz capnął mnie za uszy i zajrzał głęboko w oczy, jakby chciał tamtędy wyskoczyć na świeże powietrze i mówi:

    - Te, co tu tak pusto? Nikt tu jeszcze nie mieszkał?