Bar micwa na Barbados, u Barbary i Barnaby podczas barbecue z rabarbarem za barem.

 

    Małe niebo rozpościera się przede mną niezbyt życzliwie, pełne zimnych wiatrów i tłustych chmur, czających się, by spaść na mnie ulewą. Drobny ptaszek, ćwierkając wysokie tony frunie od kaliny do jałowca, od bzu, przez śliwę wiśniową do kolejnej kaliny. Przedziera się przez gąszcza i startuje do kolejnego etapu. Z grubsza w moim tempie. Może boi się otwartej przestrzeni, może śledzi mnie z amatorską niezdarnością. Mała Budda w kurteczce podszytej wiatrem zdaje mi się jeszcze krąglejsza. Dżinsowe pupy, wzorem klucza dzikich gęsi wędrują za przewodniczką i ani im w głowie zejść z kursu na wagary. Pustułka poluje w locie stojącym (ponoć żaden inny ptak tego nie potrafi), od czasu do czasu nerwowo rzucając się, by zrezygnować jeszcze szybciej. Zeszłoroczne chwasty stanowią niezły ostrokół. Musi poczekać na coś nieostrożnie jadalnego.

    Rondo obsadzone trawami i kwitnącymi drzewami wydaje się bezkresną dżunglą w porównaniu z „kieszonkowymi parkami”. Kolarz płci piękniejszej w gumowych rękawiczkach, maseczce i kasku zabezpieczył się przed wszystkim chyba, być może plecak, zamiast kanapek zawierał spadochron? Zabawne skojarzenie – młodzież plecaki nosi tam, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, ale nie wiem, czy to modne czy wygodne. Może czas spróbować?

    Pośród wysp dokazują ptaki, których nie było słychać jeszcze tydzień temu. Zmarznięta pani, miała twarz podrasowaną chemicznie tak grubo, że o mimicznych ekspresjach mowy być nie mogło, a jej niewątpliwa uroda zdawała się być pomnikową, marmurową i zimną jak poranek.