Taka trakcja to atrakcja.

 

    Duży, czarny pies nosił kolczatkę z przyzwyczajenia, albo lenistwa. Wystarczyłoby, żeby pochylił łeb, a ta spadłaby w zapomnienie, albo i dalej. Kwitną głogi walcząc o uwagę z wiśniową śliwą. W tym czasie kasztanowce puchną od tłustych pąków, aż wierzby żółkną z zazdrości. Międzytorze porasta czymś rdzawo, czasami wiśniowo. Patrząc na młodą kobietę o kształtach, przy których epitety jędrny, młody i silny kleją się do jej ciała bezwstydnie nie czekając na świadome ważenie słów, popadam w zazdrość. Czy mój tyłek, choćby w ćwierci wyglądałby tak dobrze w leginsach? Leczy mnie z płonnych rozterek młodzieniec wysokopienny w gumowych dżinsach, pełnych pąkli i wybrzuszeń w okolicach zamka błyskawicznego. Nie napiszę w „strefie bikini” tylko dlatego, ze po takim zamachu cały atol skryłby się pod ziemię, a raczej pod wodę, żeby uniknąć kojarzenia. Pozwalam się rozśmieszyć biegaczom poświęcających uwagę w trakcie truchtania korespondencji z wielbicielami.

    W Mieście mnożą się Indianie. Znaczy Hindusi. Mnożą się od razu uzyskując dorosłość. To zapewne jakaś tajemnica egzotycznej wegetacji, odżywiania, albo doświadczenia poprzednich wcieleń. Przypominam sobie wysokiej jakości artykuł z wirtualnej prasówki i kręcę głową, skądinąd nie z podziwem. Autor informuje (później), że Białorusini po swojej stronie granicy z wojennie nabuzowaną Unią budują „wilcze zęby”, czyli zapory przeciwczołgowe. Potem, bo wcześniej ostrzega czytelnika przed białoruską agresją i eskalacją działań wojennych. I teraz nie wiem, czy to ja jestem ograniczony, czy może coś źle zrozumiałem. Wściekły pies sam sobie kaganiec zakłada jako świadectwo szykowania się do szturmu? Czy może autor jest chory z nienawiści do sąsiadów? Ech!