Łopotanie łopatami w łopianach.

 

    Jedną krawędź widnokręgu zabarwił zbliżający się dzień, przeciwległy pogrążony wciąż w nocy z tłoczącym się mrokiem skłębionym w pulchne chmury. Komin elektrociepłowni ćwiczył praktyczne kształtowanie obłoków, a słońce zerkało z daleka, nieco tylko zdegustowane, że przedpole wypełnia mu coś cuchnącego.

    Kloszard przytroczył zaadaptowany na ciężarówkę wózek dziecięcy i znikł, czyli dzisiaj będzie działał w detalu. Podziwiam dwie nastolatki. Jedna (absolutnie niewytłumaczalnie) kojarzy mi się z małym, ale dojrzałym arbuzem, druga, ta bez warkoczy, wyglądała na słomkę, przez którą ów arbuz można byłoby wypić.

    Autobus pełen był wrażeń z zakresu węchowego. Najpierw pan ciężko trafiony gorzałką szamotał się z wyposażeniem autobusu (rury utrudniające skorzystanie z krzesełka), potem zrezygnował i siadł naprzeciw, z pogardą rzucając w powietrze, że tańczyć na rurze nie zamierza. Część biologicznego inwentarza szwendającego się pod kopułą pojazdu padła pod wpływem roztaczanej przez gościa aury. Kiedy wysiadł, jego miejsce zajął pan pokaźny z wielką torbą skórzaną ciężką, na wzór lekarskich. Pokaźny trącał kozłem – a konkretnie capem zabieganym niemal na śmierć. Ocet błyskawicznie wyparł wódczane obłoki i rozpanoszył się, gęstniejąc bez umiaru. W takich chwilach zaczynam rozumieć filozofię kloszarda, głoszącego, że kiedy będzie śmierdzieć bardziej od świata, wszystko, co doń dotrze zda mu się zapachem.