Wysoce tendencyjna zgroza.

 

        Zebrało mi się wczorajszego popołudnia na tęsknoty za większym towarzystwem, więc poszedłem do Rynku. Wiadomo – nigdzie nie spotkam więcej ludzi, chyba że trafię przypadkiem na jakaś paradę, demonstrację, albo na dostawę do Biedronki, gdy pojawi się mąka bez reglamentacji. No i miałem za swoje. Na dzień dobry młody facet w bluzie ze szczelnie nasuniętym kapturem, za to w krótkich spodenkach, penetrował czarną dziurą owego kaptura okolicę pełną niewiast z dziećmi ukrywając intencje i emocje w zaciszu ciepłego kokonu. A chwilę później pojawił się ON. Masakra. Niezwykle elegancki, trochę jakby sprzed kilkudziesięciu lat. Garnitur nie mogący się zdecydować, czy jest czarnym, czy granatowym, ukrywał się skromnie pod długim płaszczem, a skórzana teczka dodawała grozy widzeniu. Czarne włosy zaczesane gładko do tyłu, facjata jeszcze gładsza, niepokalana zarostem. Gdy kroczył, nawet powietrze rozstępowało się przed nim. Pomyślałem, że na pewno prowadzi niezwykłe życie zawodowe. Może preparuje oczy tak delikatnie, żeby nosiciel nie rozpoznał utraty? Albo dłonie w celu dyskretnego minięcia bio-zabezpieczeń sejfów? Wszedł do kawiarnianego ogródka, omiatając wzrokiem zagrożenia, względnie konkurencję. Byłem pewien, że kelnerkom zmiękły nogi, a on zamówi co najwyżej niegazowaną wodę mineralną w cenie pozwalającej zjeść wystawny obiad w mlecznym barze. Opętany widzeniem minąłem granitowe kule rozsypane po centralnym deptaku, mimochodem nazywając je trójwymiarowym palindromem – z którejkolwiek strony by na nie nie patrzeć – zawsze będą kulami. Wspak i z prawa na lewo.