Rzecznik – wodnik słodkowodny.

 

    Spełniony, pucołowaty księżyc usiłował ukryć się za dorodnym klonem, ale osiedlowy kos wyśmiał go bezlitośnie. Soczysta, mocno już dojrzała Gruszeczka optymalizowała rozłożenie pośladków i miała kłopot z odnalezieniem środka ciężkości (albo powabu) na wąskim siodełku rowerowym. Dzielnicę Boga wypełniły worki z piaskiem, dławiące każdy zatęchły otwór, a nawet kratki wentylacyjne. Rzeka naniosła do Miasta mnóstwo opału, pracowicie odławianego sprzętem budowlanym, gdy tylko zgromadził się przy filarach mostów, czy młyna. Czaple, zdumione dostatkiem wody i jej ruchliwością, szukają nieco spokojniejszych zakątków, łach, czy płycizn, jednak przy kamiennych obwałowaniach coraz trudniej je wyszukać.

    Zły to czas, kiedy kasztany lecą z nieba nadaremnie i nikt ich nie zbiera, choć słońce ogrzewa ich brzuszki z takim samym zapałem, z jakim zlizuje liszaje z bardzo leciwych cegieł.

    Wiatr bawił się rąbkiem sukienki ciężarnej kobiety, jakby gnała go niepohamowana ciekawość, chęć sprawdzenia, dotknięcia, poczucia pulsu nienarodzonej istoty. Pani, o włosach ściętych krótko i skrupulatnie zakamuflowanej siwiźnie, w kwietnej sukience wyglądała szykownie i dziewczęco. A w tramwaju kobieta jadąca z dorosłą córką zaczęła się śmiać, kiedy minęła ją inna, w identycznej sukience (na ciemnozielonym tle tłoczyły się duże różowe kwiaty, pewnie różane).