Kilka nieuzasadnionych niczym kroków.

Dzień samym swoim wyglądem wykluczał pośpiech. Słońce wzniosło się wyżej, żeby wychylić się spoza rosnącej wokół architektury i spowolniło kroki tubylcom. Mnie przywitały trampki na bosych stopach, chwilę później następne. Kostki młode, różowe i pogryzione, jakby mały piesek budził właścicielkę w ten niecodzienny sposób, drugie niosły młodą mamę w towarzystwie pisklaka zabawnie przesuwającego się po chodniku marynarskim krokiem – tym nocnym, powrotnym, szlakiem wiodącym z tawerny, kiedy już wspomnienia rozszarpane na strzępy skleić się nie dają żadną zbiorową pamięcią. Gdzieś na skrzyżowaniu, w plastikowych wiadrach wdzięczyły się tulipany w kolorach, które zostaną wymyślone dopiero pojutrze. Na fosie wiatr zamiótł śmieci i zepchnął je do brzegu, a od spodu ciemne kształty rybich mutantów sortowały ów śmietnik wybierając co mniej toksyczne kawałki. Na okolicznych trawnikach kwitła trutka na szczury posiana zamiast stokrotek, a wrony z wysokości pustych gałęzi patrolowały, czy nie unieruchomi ona jakiegoś futrzastego śniadania. Pan, strojny w obfitość brzuszną, własne zwieńczenie konsekwentnie ozdobił. Irokezem! Pierwszy raz w życiu widziałem irokeza-afro! Czarny baranek (nie mylić z owcą) piętrzył się pomiędzy uszami dumnie i sztywno. Świątecznie i przewrotnie, bo kto to widział z czarnym barankiem łazić… Jakaś mroczna subkultura być to musi i niekoniecznie ze święconką do kościoła chadzająca.