Totolotek.

Stanąłem krok dalej zaledwie. Niepotrzebnie? Zbyt asekurancko? Być może była to ostrożność wynikająca ze strachu, albo z nadmiaru doświadczenia. Jednak desperacja na ogół trzyma się ode mnie nawet więcej niż o krok, więc chyba nie przesadziłem. Myśli, nawet te najczarniejsze, staram się rozcieńczać – czasem, powątpiewaniem, marzeniami. Niczym zimny, sceptyczny drań…

A ty proponujesz mi zabawę – grę w uczucia. Perfidną bardzo i wyrafinowaną tak, że tylko człowiek mógł wymyślić coś równie abstrakcyjnego. Ty – kobieta, która ponoć delikatną istotą jest, proponujesz grę nieuczciwą z założenia. Oszustwo, scenę, na której zostać mamy aktorami w scenariuszu obcym drugiej osobie. Ty chcesz abym niejawnie wylosował moje-do-ciebie-uczucie… I grał je ze wszech sił, jakby moje życie od efektu zależało. A ty wylosujesz drugie i świat zostanie naszą planszą, a my strategami nieudolnymi, którzy podstępem będziemy realizować nieznane.

Stoję i patrzę na ciebie rosnącymi ze zdumienia oczami, bo jakiż efekt przynieść ma gra? Co chcemy uzyskać kłamiąc, mamiąc, szepcząc obietnice bez pokrycia? W imię czego? Jakiemu Bogu dedykujemy zwycięstwo? Kto przegranego podniesie i zaprosi na obiad. Czy zostanie choć margines dla słowa MY?

Zgasłem i ty zgasłaś dla mnie. Wyciągam rękę, żeby wylosować kartkę z przygotowanym tobą uczuciem. Ja… ja już wiem, nie patrząc na kartki, że wyciągnąłem „obojętność”. Nie będę czytał, bo znaczenia nie ma dla mnie żadnego, jakim słowem los chce mnie obdarzyć. Ja siebie już obdarzyłem słowem i jest nim to jedno właśnie. Nie powiem ci tego, bo ty chcesz grać, więc zabawy nie zepsuję. Graj. Ja popatrzę najchłodniej, jak potrafię, bo dla mnie gra właśnie się skończyła.