Marcowe myśli.

Własną niezgrabnością malowałem kreskę. Na żywej ponoć materii miejskiej kreskę malowałem, własnym ciałem ją ciągnąc w poprzek Rzeki, żebym w meandrach mógł kluczyć, albo zliczać pajęcze nici wiatrem poszarpane tak, że już dźwięczeć strunami nie będą nigdy. Nie zliczam za to mostów i wysp, zakamarków nierozpoznawalnych dla kogoś, kto tu nie zabłądzi, bo przecież nie ma w nich nic, co zwiedzać warto - żadnych sklepów, atrakcji, czy chociaż mitów. Nic. Mur starszy od innych i wspinający się na chwałę jakiegoś dawnego wielmoży – absurdalnie – o nim już świat zapomniał, a cegły starannie ułożone trwają na chwałę nieznanego. Przejrzałem się w lustrach rybiego szkieletu bez łba, podumałem nad Sokratesową dłonią, o rozmiarze, który zapewne coś miał sugerować, podobnie jak stopy, wobec których Yeti zzieleniałby z zazdrości i stał się wymarłym gatunkiem. W podziemnym przejściu mógłbym zamówić modlitwę w dowolnej intencji za groszy parę, albo koncert na harmonijkę ustną, skrzypce, syntezator, gitarę, saksofon, mógłbym z psem się pobawić, jeśli z koca raczyłby się rozwinąć, bo chyba marznie patrząc na pustą od miedziaków miskę. Mógłbym kwiat kupić więdnący, zapewne z pobliskiego placu wyżebrany od kwiaciarek, którym nie zeszły kwiaty, bo romantyzm męski ginie w cynicznym kapitalizmie i praktycznościach ukrytych się w nowoczesnych gadżetach. Kloszard dużym głosem wyśpiewał małą pieśń, a ta odbijała się od słonecznego zegara i wracała doń zwielokrotniona. Nie karmiony słońcem gnomon martwo niewidoczny nie raczył nawet błędnej godziny podawać, dopiero zegar na ratuszowej wierzy, schowany pomiędzy dachami musiał go wesprzeć wiedzą. Głód w wielu językach kręcił się zdezorientowany, bo wybór zbyt wielki śmiałość odbierał. Budowlańcy, ochroniarze, strażnicy miejscy, kabareciarz po pracy i wyprostowany nad miarę pan z teczką i w garniturze farbowanym pewnie atramentem, więc granatem lśnił na chłodzie popołudnia. Jakaś pani przyglądała mi się bezkompromisowo, więc się uśmiechnąłem niezobowiązująco, ale poszła bez słowa. Grawitacja osłabła chyba, bo drobinki śniegu fruwają horyzontalnie i wiatr przegania je z kąta w kąt, nie pozwalając osiąść na chodnikach. Nawet sroce krzyczeć się nie chciało, tylko ogon podkuliła i pofrunęła gniazda szukać, lub towarzystwa godziwego.