Transformacja.

- Właśnie straciłeś wolność – powiedział mutant podnosząc mnie jedną ręką za klapy marynarki, a drugą demonstrując rozmiar pięści większej od mojej twarzy – od tej chwili możesz wyłącznie się zgadzać, a każde twoje „nie” piętnowane będzie czymś, czego szybko zapomnieć nie zdołasz. Na początek – wsiadasz do samochodu i spodziewam się uśmiechu na twojej twarzy, słów miłych, grzecznych i pozbawionych wulgarności.

Wsiadłem, kiedy już mnie postawił na ziemi, chociaż oburzenie we mnie kipiało jak Wezuwiusz, nim spłynął na równiny u podnóża. Drzwi cichutko zaszczekały, kiedy się za mną zamykały i już byłem wewnątrz limuzyny, o oknach przydymionych tak, że z zewnątrz można było zauważyć wyłącznie własną fizjonomię wykrzywioną ciekawością, lecz na pewno nie wnętrze tego luksusu. Naprzeciwko siedziała kobieta, która przyglądała mi się niewzruszenie i bezczelnie. Najwyraźniej była przyzwyczajona do patrzenia na mężczyzn wzrokiem kupca przebierającego pośród melonów w poszukiwaniu nieskazitelnej dojrzałości, słodyczy i aromatu.

Bezkompromisowy wzrok kazał podejrzewać, że nastolatką już nie jest, chociaż zblazowane milionerki mogą dojrzewać znacznie szybciej do takich ekscesów. W końcu rozpieszczane od dziecka przywykły, że świat na ich drodze jest otwartą torebką frytek gotowych do konsumpcji, a personel zadba o przyprawy i temperaturę bez względu na porę dnia, czy nocy. Teraz – ja byłem taką frytką w tytce papierowej, a king-kong zerkał jednoznacznie i beznamiętnie, czekając na pierwszy grymas, żeby zmniejszyć liczbę wymiarów na mojej twarzy do dwóch. Uśmiechanie się wydawało mi się zbyt trudne, kiedy oddech wciąż nie wrócił do normy, więc rozglądałem się po wnętrzu tymczasowego (mam nadzieję) więzienia i luksus wszędobylski onieśmielał mnie coraz bardziej odbierając złudzenia.

Gapiłem się w milczeniu na ukrywającą się we własnych myślach kobietę i nie potrafiłem sobie wyobrazić celu takiej agresji, kiedy stać ją było zapewne, żeby kupić Times Square, albo Piątą Aleję wraz z każdym spacerowiczem, obsługą sklepów i psami zmanierowanymi nadmiarem bogactwa tak, że przynależność rasowa wydawała się co najmniej wątpliwa. Tymczasem ona patrzyła na mnie z ciekawością zaledwie naszkicowaną w oczach, a ja wybałuszałem się jak ubogi krewny na weselu bogatej kuzynki. Porwała mnie wprost z chodnika jednym paluszkiem pokazując mnie tym dwóm, z których jeden wydawał się szoferem, a drugi lokajem, lecz przecież wyraźnie było widać, że to dopiero wtórny fach. Obaj byliby w stanie zębami rozszarpać oddział komandosów na tyle niemądrych, żeby stanąć na ich drodze.

Samochód jechał wciąż, bo za oknem migotały zmieniające się krajobrazy i architektura statecznie nie zamierzała się zachowywać, tylko umykała od wzroku nie dając czasu na znużenie stabilnym obrazem. W końcu oderwała się od prostopadłościenności miejskiej i zanurzyła w eksplozję natury zdecydowanie bardziej skomplikowanej w kształtach. Dwie pary czujnych oczu nieprzerwanie monitorowały najdrobniejszy mój ruch, a kobieta z podwiniętymi pod siebie stopami przyglądała mi się popijając coś z kieliszka. Wciąż milczała, jakby uznała, że nie warto zaszczycać mnie rozmową. Jednego gestu wyjaśnienia, nic – po prostu wiozła mnie jak drobne, nieistotne zakupy do swojego domu, gdzie te dwa goryle zapewne zapakują mnie i rozdysponują wobec służby, która mnie „zagospodaruje” do czasu, aż pani określi dokładniej, w czym miałbym jej życie uprzyjemnić.

Okolica mroczniała, stawała się bardziej obca i niezamieszkała, a dyskretne, powtarzające się posterunki świadczyły wyłącznie o tym, jak rozległa jest nieruchomość mojej gospodyni. Słońce oparło się o widnokrąg i widać to było wyłącznie na końcu perspektywy asfaltowej szosy, bo po bokach rósł złośliwie zaniedbany gąszcz porośnięty niegościnnymi jeżynami, tarniną i dziką różą , świerkowymi młodnikami gęstymi tak bardzo, że powietrze kaleczyło własne cząsteczki, zanim przedarło się na wolność. Nawet słońce wydawało się krwawić i rozlewać lepką plamą na asfalcie. Nadzieja we mnie gasła z każdą chwilą. Wiary brakowało i kolejne kilometry były już tylko nadmiarowymi gwoźdźmi do trumny zbyt szczelnie już zabitej.

Nie istniałem. Zostałem pożarty przez drapieżnika zbyt wielkiego, abym mu opór stawił. Chciałem podjąć jedyną próbę ucieczki dotykając klamki, jednak blokada nie pozwoliła nawet drgnąć zawiasom drzwi. Przy tej prędkości pewnie i tak zostałbym rozsmarowany na ketchup po asfalcie szorstkim jak pumeks. Mogłem tylko… Oszukuję się wciąż – nic nie mogłem. Mogłem mieć ogryzek nadziei, że tam, dokąd zmierzamy trafi się okazja, szansa niewielka, iluzoryczna wręcz, bo przecież widać, że poganiacze są wyszkoleni, a ja – miejski robak ważący w całości mniej od dowolnego z towarzyszących mi męskich bicepsów, mogłem co najwyżej piać pieśni żałobne i wspominać kolonizacyjne zapędy historią zapisane i powtarzane do gęsiej skórki co wrażliwszych uczniów szkół początkowych okresów kształcenia. Blues o wolności.

Dojechaliśmy, zanim słońce tchórzliwie umknęło za horyzont, a kobieta nie zaszczycając mnie słowem poszła popełnić wieczór, który mną nie miał być skażony. Zostałem się sam, nie wiedząc co mam robić i czy w ogóle warto, ale przecież ta masa mięśniowa nie zostawiła mnie samopas i fałszywe mniemanie o bezpieczeństwie w jednym okamgnieniu zostało zarżnięte słowami mieszczącymi się jednym zdaniu.

- Rozbieraj się. Ale już – Goryl wywalczał rozkaz, a ja ściągałem z siebie odzież drżącymi rękami. Chociaż wieczorny chłód mnie lizał po ciele, to miałem wrażenie, że w piecu hutniczym wypalana jest moja nagość, która mnie piekła niezmiernie i we wszystkich znanych mi wymiarach. Desperacja próbowała kwilić, kiedy przyszło bieliznę ściągać, jednak instynkt przetrwania nie pozwolił jej na zbyt wiele. Stałem nagi. Pośrodku czegoś, czego nie znałem. Noc wobec niczego, co mógłbym znać i ta moja pesząca nagość… Odbierająca ostatnie pozory godności. Stałem nagi, a przede mną dwie tony mięśni sterowały mną palcem wskazującym basen…

Zanim się wykąpałem, pośród wewnętrznego przerażenia przyszedł ktoś, kto miskę blaszaną przyniósł i postawił i wiatr podsunął mi pod nos zapach, który powalił zmysły – jeść… jaki byłem głodny… Wyskoczyłem z basenu, a mutant rzucił w moją stronę coś. Kawałek sztywny, który okazał się… obrożą…

- Zakładaj. Od dzisiaj jesteś psem. I będziesz nim tak długo, aż się nie znudzisz. Złe psy długo nie żyją. Rób jak uważasz. Twoja buda – twój nowy adres. Od teraz mieszkasz tutaj. I jesteś zadowolonym psem. Albo tylko martwym. Jutro się dowiesz, jak masz na imię. A teraz już śpij, bo wstajesz wcześnie…