Szeptem, żeby nie spłoszyć motyla.

Wybiegłaś boso z domu i nawet drzwiami nie trzasnęłaś, jakby znaczenie straciły z chwilą, kiedy je minęłaś. W nocnej koszulce, która ledwie halką była jedwabną, krótką, raczej obiecującą kobiecość, niż chroniącą ciało przed głodem pożądania.

Wybiegłaś boso z włosami, które chciały zostać na ciepłej poduszce i sen dokończyć, co wykluł się ostatniej nocy, lecz ty już miałaś oczy mokre i nadziei pełen koszyk, więc wybiegłaś niecierpliwie sprawdzić, czy świat się dzisiaj tobie spełnił i reszta… nic nie istniało, tylko ty bosonoga z koszykiem marzeń pełnym i oczami wielkimi tak, żeby w nich zmieścić każde spełnienie.

Po trawie mokrej nocną rosą, pośród stokrotek skulonych jeszcze i śpiących, przez pola łąk nieuczesanych, z pikantną mgłą aromatu wrotyczy i słodyczą drżących nawłoci biegłaś jak jądro szczęśliwości w stronę lasu, skąd pierwsze drzewa wyciągały już do ciebie ramiona modrzewi i buków, żeby przytulić i grzać się twoją radością niczym słońcem. Wiatr niewychowany spijał z twojego ciała resztki sennych fantazji, brnął bezwstydnie w twoją kobiecość, żeby ją nastroszyć, uwypuklić pochłonąć… Ale wiatr taki już jest – bezceremonialny raptus barbarzyńca, chwytający w ręce wszystko co potrafi dogonić.

Świt przeglądał się w twojej biegnącej nagości i wilgocią do stóp się kleił, lecz chyba trochę się rozkojarzył, bo oprócz żółcieni zapałał nagle zawstydzonym różem, fioletem i czerwienią. Jakby tęczy pozazdrościł i stroił się ów poranek dla ciebie każdą znaną mu barwą i skamlał ciepłem słonecznych dłoni zwiedzających wypukłości twojego ciała, żebyś z nim została do końca świata.

A ty biegłaś i stopy miałaś już ziemią wytatuowane. Od twojej radości trawa zaczęła się kołysać tangiem gorącym i szukać zbieżnego rytmu w kastanietach pięt wyklaskanych pośpiechem, w biciu serca, które rozstrzeliwało nieskończoność nocy na obłoki zbyt drobne, żeby mogły stać się sukienką, czy chusteczką do otarcia czoła. Biegłaś i śpiewałaś radość muskając otwartymi dłońmi wiechcie traw kwitnących, a one w podzięce zostawiały w spoconych dłoniach maluteńkie obietnice przyszłości – nasiona płodne i pragnące poczęcia. Ziarenka mizerne przyssały się i już spijały z twoich rąk pierworodny sok, żeby wraz z tobą narodzić się gdzie posiejesz.

Stałem w drzwiach niezamkniętych tak nagi, jak nagim stać może wyłącznie ktoś, kto ma świadomość, że nikt i nic nie zakłóci, że jedyne towarzystwo jest tym, które na nagość zasługuje i które odwdzięczy się tym samym, a nie kpiną, czy ucieczką i zgorszeniem - udawanym bądź szczerym. Stałem i patrzyłem jak biegniesz tam, gdzie las wyciąga ręce do ciebie, a wiatr zwrócił mi twój śmiech niewinny, czysty, wyraźny. Przynieść próbował też twój smak, ale go zgubił po drodze, albo sam pożarł go z kretesem, bo tylko opowieścią doniósł. A ja? - Łudziłem się wspomnieniem, że nocny smak zaskorupiały na moich wargach i ulatniający się wprost do nieba wciąż noszę w sobie.

Biegłaś, kiedy poranek rozsuwał się przed tobą tańczącą szczęście nieskończone, zazdrościł trochę, ale ubierał cię w słoneczne sploty, odsuwał z drogi ciernie i ostre kamienie, żebyś nie przestała śpiewać własnej radości.

Stałem spowity echem zdyszanego szczęścia dobiegającego z daleka i sił nie miałem od framugi się oderwać, wzroku od ciebie biegnącej, migoczącej i skrzącej się po horyzoncie żywym odbiciem plamy halki i smugą włosów, które nadal zaspane nie nadążały za twoją radością, za ekspresją i tylko wiatr rozczesywał je na pocieszenie żebyś jeszcze piękniejszą była.

Wreszcie modrzewie pochyliły się nad tobą, a bukom ugięły się ramiona spragnione ciebie bo przecież od wczoraj już cię nie widziały, a ty pozwalałaś im wszystkim pieścić się wiedząc że patrzę za tobą z pożądaniem i … i z zazdrością, którą próbowałem zadusić pazurami wbijając się w drewnianą futrynę, żeby nie pobiec do tam, gdzie jesteś i zabrać cię tym pazernym drzewom, co we włosach twoich szukają zapachu ciebie i odbiorą sobie nieznaczną, drobniuteńką cząstkę ciebie znów dziś.

Patrzyłem słów pozbawiony całkiem i oddech miałem zbyt szybki jak na lenistwo poranka, ale ty już biegłaś dalej, mrugając pośladkami bladymi na te buki spłonione liśćmi do purpury gęstej i biegłaś wzdłuż strumienia omijając łachy pokrzyw, łopianowe wyżyny i drobną łzę stawu o lustrze wydłużonym z zazdrości, że nie jemu swoje ciało oddajesz i duszę.

Biegłaś bezpieczna, śmiechem rozmawiając z drobnymi ptakami, które skryły się w trawach i pośród drzew ostrzegając, żebyś uważała, bo sokół w ciasnych kręgach taktując, cieniem drapieżnym zasłania słońce i głodem własnego istnienia zerka na ciebie okiem, w którym litość jest nieznanym pojęciem. Dziękowałaś ptakom ręce pod niebiosa wznosząc, aż spod halki pępek na świat zerknął łakomie, bo zbyt często okazji nie miewa.

Patrzyłem na ciebie i modlitwę szeptałem, żebyś już wróciła, bo co to za dzień, kiedy ty tak daleko, co za dzień, kiedy kawy nie ma z kim wypić ani przytulić się żeby słońce mogło wznieść się ciepłem wspólnego oddechu. A ty już biegłaś do mnie, bo wiedziałaś, jak każdego dnia wiedziałaś, że dłużej nie dam rady w drzwiach stać i patrzeć, aż czajnik zaczął krzyczeć bezkompromisowo, natarczywie i wołał przyjdź! Weź mnie, bo spłonę cały!

Ja też – krzyczałem oczami, żebyś już przyszła bo spłonę, ale czajnik, jak giez złośliwy warczał swoją pieśń tak wytrwale, aż poszedłem i dwa parujące kubki przed dom wyniosłem, a ty…

Przybiegłaś niosąc wiecheć maków, chabrów i kąkoli polnych, żeby do tej kawy były nam poezją. Zdyszana wciąż, wzięłaś mnie za rękę, żebyśmy usiedli patrząc na świat pachnący wciąż twoją radością… a ja…

Wiesz? Nie potrafię już kawy wypić bez ciebie. Nie smakuje mi wcale i niech pęknie świat, niech ostatni krzew kawowy uschnie przed kwitnieniem – cóż mi po kawie, gdyby miało zabraknąć ciebie?