Objawienia.

Szedłem dzieląc sobą Miasto na część lewo i prawobrzeżną. Zupełnie jakbym był przedziałkiem na głowie, albo nożem zawieszonym nad urodzinowym tortem na chwilę dramatyczną i znaczącą. Miasto pobłażliwie pozwalało mi na ową fanaberię wiedząc, że trwać będzie, kiedy po mnie ostatnie wspomnienie w troposferze rozpierzchnie się bezpowrotnie i bezimiennie. Żaglowcem chyba nie byłem, bo wiatr raczej mnie omijał i o wydymaniu czegokolwiek z wargami włącznie nawet nie pomyślałem. Po lewej, na kurczącym się lodzie jakby kormoran – jakby, bo daleko było, a fruwać nie chciał czarny, skrzydlaty badyl, więc wzrokiem dokładności zapewnić nie umiałem, a pokusy miejskiej górki nie były mi dzisiaj pisane, żebym promenował wzdłuż fosy. Pani w krótkich spodenkach onieśmieliła mnie totalną czernią wystroju, inna zdumiała, prosząc o datki na mineralną przed sklepem monopolowym – chyba na popitkę zabrakło, bo taki cel zbiórki trafił mi się po raz pierwszy. Ktoś wytrwale smażył mielone, a aromat wsiąkał w elewacje nie najkrótszej ulicy powstrzymując się przed ucieczką w wyższe partie nieba. W barze mlecznym wątróbka z ziemniakami stygła pod beznamiętnym wzrokiem młodego faceta i żebrała o zauważenie. Szpak zerkał głodnym wzrokiem na wronę pożerającą jakiś kąsek siedząc na gałęzi drzewa, ale desperatem nie był, więc tylko ślinę łykał i wzdychał żałośnie. Jesion, który od nastu lat sabotował dziewiętnastowieczną kamienicę i wgryzał się w jej fundamenty doczekał się eksmisji ze skutkiem śmiertelnym. Sprzęt sugerował własnym wyglądem, że do usunięcia jest drzewo o co najmniej półtorametrowej średnicy pnia, a nie ogryzek - samosiejka wyrosła na gruzowisku. Sroka kontemplowała prace dyplomowe studentów ASP, lecz zachwytu nie zauważyłem. Sosna rozczesuje długimi igłami ciemne powietrze, a maski anty-smogowe dodają urody nawet kolarzom. I pomyśleć, że otoczenie otoczyło mnie zaledwie na godzinkę.