Z przekąsem.

Dziwne, ale przypomniało mi się właśnie dziewczę w niesparowanych skarpetach – wyeksponowane doskonale, bo buty niskie, a dżinsy strzępiły się z grubsza dopiero w połowie łydek. Jedna była żółta w czarne samochody, a druga spłowiale niebieska w czarne stokrotki, jakby miały stanowić negatyw natury. Ekstrawaganckie niziny nie wspięły się wyżej, czyli z alpinizmem niewiele miały wspólnego, a przecież i tak trąciły moje zmysły i zapomnieć nie pozwalają. Dzisiaj młoda pani o buzi, z której czas jeszcze nie otarł dziecinnych kształtów niosła reklamówkę, a w niej zabiedzoną dynię piżmową, maluteńkiego bakłażana i cukinię tydzień zbyt wcześnie zerwaną. Majtały się smętnie, beztłuszczowo i ekologicznie czysto, przeskakując ponad nierównościami chodnika w drodze do garnka i potrawy dojrzewającej wyobraźnią kryjącą się pod ciemną grzywką młodej gospodyni. Wrony zbierają już materiał na gniazdo z zeszłorocznych strąków katalpy. Wiem, że wewnątrz puch kosmaty mieszka i czeka, żeby tylko zewnętrzną warstwę skruszył mocny dziób. Skruszy – wrony mają zbyt wiele rozumu, żeby nie poradzić sobie z tak prozaicznym problemem – darmo tu nie przyleciały – one już wiedzą. Studenci w krótkich spodenkach kryją głowy w kapturach bluz, żeby nikt nie zauważył zaciśniętych zębów, bo owszem – jest ciepło, ale nie aż tak. Pozwalam sobie na pobłażliwy uśmiech – co mają zrobić z własną dumą, kiedy studentki w minispódniczkach, albo dżinsach składających się bardziej z dziur niż materiału krążą po Mieście, oceniając wzrokiem potencjał testosteronu buzującego już wiosennie. Nie zawsze wzrokiem wolnym od złośliwości, że się tak łagodnie wyrażę. Ale - któż jest od niej wolny?