Paradoksy.

Krokusy na trawnikach straciły rozeznanie i zastygły w pół rozkwitu – już widać barwę kielicha, a przecież rozwinąć się nie chcą od dwóch tygodni chyba. Połcie śniegu przez dwa dni skaczące z dachów masowo popełniały samobójstwa, a sople przyszpilały je do ziemi, żeby nie zechciały odfrunąć jakąś chmurką kłębiastą. Ptaki drą się bezwstydnie i irytują domowe kocurki, które uczą się szczekać przy wciąż zamkniętych oknach. Jakiś zamaskowany kapturem osobnik uznał, że krótkie spodenki są wystarczającym okryciem. Co gorsza nie był odosobniony w tym pomyśle – ekstrawagancja jakaś, bo na azjatyckim łbie wełniana czapka, a nogi gołe, to już czysta dychotomia, albo schizofrenia. Taki śmiech przez łzy. Krótkowłosa, siwiuteńka pani wydawała się uprawiać jogging, jednak w plener (po czerwonych światłach) niósł ją doping w postaci psiego zaprzęgu składającego się z dwóch kundelków rozmaicie umaszczonych. Biegła za nimi wystarczająco rączo, żeby się temu stadu krzywda nie stała. Pan usiadł z panią w paśniku na krótką przerwę w slalomie równoległym pomiędzy regałami i zanim podjęli decyzję dotyczącą menu raczyli się piwem konserwowanym, które stało karnie i bezwstydnie na stoliku sugerując wyporność biesiadników oraz tolerancję na spożycie – 4:1. Pan (wyjaśniająco dodam) miał wyposażenie – mięsień piwny proporcjonalnie adekwatny do skali podziału. Woda w fosie zdołała wydostać się z okowów i ujawniła rybie truchła, którym powietrza, lub zdrowia brakło. Ktoś będzie miał ucztę, bo tak dużej patelni, żeby usmażyć ją w całości nie znalazłbym w prywatnej kuchni.