Przewrotnie.

Grawitacja poczuła dzisiaj moc i niczym wygłodniały elektromagnes ściąga do siebie wszystkie niebiańskie paprochy. Lecą jak ćmy do ogarka świeczki, żeby sobie skrzydełka uwędzić i kwilić własne konanie. Na trawniku kos niewzruszony próbuje szczypać suche źdźbła – być może gniazdo wije na chwałę następnego pokolenia, lecz towarzyszki nie widziałem ani razu – samotny okaz. Może samotna? Kobiety, chyba cierpią na kompleks niższości, albo podejrzewają potop, bo chodzą w butach (nazywam je „bagiennymi”) na tak grubych podeszwach, że kontakt z ziemią staje się iluzorycznym domniemaniem zaledwie. I nie myślę tu o szpilkach, które piętę zaledwie podnoszą, a raczej o cegle podklejonej pod spód obuwia. Nauka chodzenia w czymś takim musi być doznaniem wstrząsającym dla mało wyrafinowanych umysłów. Pamiętam, jak jedna ze znajomych pań uśmiechnęła się do mnie z przekąsem i powiedziała – Spróbuj. Załóż piętnaście centymetrów szpilki pod piętę i przejdź milę. Naszym rynkiem trzy rundki, gdzie kocie łby polerowane od stuleci fugi mają w dojrzałych centymetrach liczone. Nie spróbowałem. Ale zachwycony jestem po dziś dzień talentem pań, które potrafią i poruszają się piękniej, niż motyle w godowym tańcu.

PS. Nie, żebym stchórzył – nie mam szpilek, a ŻADNA KOBIETA nie użyczy mi swoich nawet na pięć sekund. I słusznie!