Bajka o kolorach.

W kategorii „jasność” ów dzień gotów byłby przegrać z niejedną nawet nocą. Najchętniej chyba zostałby gdzieś, na dłuższy czas, zamiast zaszczycać świat własną niedolą. Światło szwendało się jakoś tak bezładnie, krętymi drogami omijając rzeczywistość, z sugestią śmiertelnej choroby, albo znużenia bliskiego agonii. Najwyraźniej stan ten był wysoce zakaźny, bo oblicza ludzkie straciły całą głębię i stały się konturami zalewie naszkicowanymi czarną kreską. Nawet czerń była spłowiała i energooszczędna, wsobna, skupiona raczej na martyrologii własnej, niż na nadążaniu za konturami idącymi po chodnikach skaleczonych zębem czasu. Małe pieski i dzieci stanowiły jedyną oazę barwnego życia, jednak na potłuczonych, nierównych płytkach chodnikowych małe pieski i dzieci zdarzały się bardzo rzadko.

Schwytałem pod lewą dłoń elewację zmuszoną do wspominania świetności starszej ode mnie i patrzyłem jak ręka pokrywa się wilgotną rdzą zmurszałej cegły. Szedłem pilnując elewacji, żeby nie zabłądzić w świecie rozmazanym, w niedokończonym obrazie, który malarz porzucił, żeby pójść z dziwkami na wódkę i śmiać się w głos, rozstrzeliwać rubasznym śmiechem konwenanse, bzdurne mniemania i pozory. Kreski – moje kreski czernią przyszpilone do obrazka tępo i niechętnie ruszyły za mną, a na chodnikach czyhały mroczne nieszczęścia i niedopowiedzenia. Aluzje. Powinienem wziąć jakąś laskę, pejcz, cokolwiek, żeby pogonić tałatajstwo, ale nie chciałem już wracać, bo przegapiłbym ten dzień całkiem.

Może to głupie, jednak elewacja była zatwardziałym tubylcem i nawet fantasmagorie malarza po nielegalnych używkach nie miały odwagi unicestwić nestora. Maźnięta z gestem perspektywa sugerowała najbliższe skrzyżowanie, z tych znanych, przewidywalnych i tak oczywistych, jak piekarnia pachnąca wypiekiem. Ścierałem naskórek o cegły, lecz zabrakło mi odwagi, żeby wypuścić z dłoni oazę, punkt orientacyjny. Zupełnie jakbym szedł labiryntem, do którego bało się wejść światło. Szedłem, a wokół mdlały i bledły kontury sąsiadów, samochody w spirali spalin znikały jeszcze szybciej, choć bardziej smrodliwie.

Kreski nóg czepiały się płytek chodnikowych, niechętnie posuwając się naprzód, jakby żebrały o zatrzymanie, ale bałem się. Bałem się, że stojąc nogi zamienią się w filar lampy ulicznej, wygasłej, smutnej jak stara dziwka, która złudzeń już nie ma żadnych, lecz stoi ostatnią iskrą nadziei złudnej, że światło jeszcze zaświeci i dla niej. Tłumaczyłem nogom niezbornym, że w klasy grać na płytkach trzeba, bo malarz w końcu zlituje się i doda życia, treści i konkretów. Byle tylko nie dać się pochłonąć, nie dać wyssać w czerń niebytu. Zostać, bo obraz potrzebuje detalu. I uzasadnienia, choćby nie mającego aspiracji do wielkości, czy logiki świata pięciu zmysłów.

Kiedyś wróci. Malarze wracają, bo żadna wódka i żadne dziwki nie ugaszą pożaru głowy, żadna chwila nie odbierze poecie czucia. Może ją tylko wzmóc. Dlatego podnoszę nogę z wysiłkiem, chociaż ona przypomina mi wędrowca pustynnym pragnieniem pokonanego, leżącego w iluzorycznym cieniu wydmy piaskowej. Ciągnę nogę, żeby dojść tam – na róg ulicy, do knajpy bez kategorii, do malarza pośród bylejakości zakotwiczonego, przyszpilonego gwoździami kieliszków do stołu o politurze startej w mapę nieistniejących kontynentów. Chcę dojść tam i skląć go głośno za tutejszy brak życia. Za to, że uciekł na zbyt długo, a tu…

Idę, kroki stawiając niepewne, umordowane, znojne. Cień psa nawet ogonem do mnie nie zamerdał, tak bardzo sił już mu było brak i leżał naśladując burą kałużę, której parować się nie chciało, ani chlapać na spodnie. Powielałem kroki, chociaż buty zostały w pół drogi, chociaż kadłub stracił kształt. Co tam kształt – marynarkę i portfel też stracił i wcale nie była to zasługa tubylców, którzy na swojakach raczej trofeów nie pozyskują, tylko owej dusznej (może bezdusznej?) chwili, tego dnia bez właściwości, okolicy wymazywanej gumką obojętności i nieuwagi.

Minąłem płot, który już się przewracać zaczął i udawał spękania w chodniku, który remontem nie był dotknięty ni razu, na niedokończony szkielet budowy chylący się ku upadkowi nawet w prawdziwy dzień wolałem się już nie przyglądać ze strachu. Przeskakiwać imaginacji sił już nie miałem i brnąłem przez błota i psie gówna, niesprzątnięte rzygowiny po większej libacji na bogato, bo rozsypane groszki kostek sugerowały warzywną sałatkę – tę, która stała się niezbędną imieninową tabletką oczyszczającą organizmy z nadmiaru alkoholu w całej okolicy, a może i szerzej nawet. Mijałem halucynacje, bełkoty, jęki i klaskania. Mijałem łopoty i skamlanie. Brzęk i warkoty. Mijałem świat dźwięków spakowanych już w worki i wykręconych z rzeczywistości – one już czekały przy krawężniku aż przyjedzie śmieciarka i je wywiezie na wysypisko.

W zasadzie oczy przestawały być potrzebne, bo nie było już na co patrzeć – świat spakował się, kształty straciły znaczenie, barwy popadły w skrajny monochrom, czas podkulił ogon i zwiał widząc rozmiar beznadziei. A ja brnąłem i kląłem w głowie malarza za tę jego beztroskę i brak szacunku dla życia. Dłoń miałem już startą do krwi i gdyby kolor istniał snułaby się za mną czerwona smuga mozołu. Poniżej parterowych okien, po skrzydłach bram olejową farbą malowanych tak grubo, że wewnątrz drewno nie było już koniecznością. W końcu ręka wpadła mi w coś, co byłoby otwartymi drzwiami, a nogi potknęły się na mgle schodów trzech zaledwie. Przekroczyłem próg i wszedłem do życia. Do kolorów i hałasu. Do smrodu i braku taktu.

Malarz ustawił martwą naturę z butelek, kufli i pomniejszych szkieł, przesypał całość piaskiem z niedopałków, ozdobił biustonoszem pani, która podobać się mogła tylko bardzo wyrafinowanemu umysłowi i najwyraźniej umysłem tym dysponował malarz, bo pani odwdzięczała się krwistoczerwonym, spoconym uśmiechem z obietnicą, że gotowa jest na więcej niż wszystko, żeby ta chwila trwała. Męska część galerii udrapowana była w pozach zbliżonych do horyzontalnych, jako te Odaliski czekające na zbawienie, a zbawienie barman o zaropiałych oczach właśnie nalewał do szczerbatych kufli fałszując pod nosem pieśni masowego rażenia.

Złapałem go za klapy, a raczej za szmaty na wysokości, gdzie klapy mogłyby się znaleźć i ciągnąłem go pośród skowytu półnagiej muzy do wyjścia. Poziome towarzystwo usiłowało przypomnieć sobie, czy dysponuje oprócz kadłuba jakimiś końcówkami umożliwiającymi uniesienie łba ponad płaszczyznę stołu i zorientowaniu się w sytuacji – nie przejmowałem się tym absolutnie, bo proces orientacji powinien zająć jakieś dwanaście godzin, plus kolejne osiem na reakcję. Ciągnąłem malarza, bo tu, w tej knajpie, kontury odzyskały płynność i uzasadnienie, jakby malarz powagą własnej obecności namaścił je istotnością.

Wypchnąłem go na zewnątrz i wróciłem po farby. Siedział na schodach, które usiłowały dla niego skrystalizować się w jakąś sensowną całość i nawet zaświecić żółcią kafli. Wcisnąłem mu w ręce pędzle i sztalugi, farby wysypałem na kolana, a on wciąż za głowę się trzymał i jęczał nad niedolą świata. I pewnie jęczałby tam do końca świata (czyli całkiem niedługo), gdyby nie muza, która wyszła i piersiami otuliła mu kark, spękanymi dłońmi głaszcząc siwiejący, jęczący łeb. Szeptała przy tym piękne obietnice brudnymi słowami, bo innych nie znała. Patrzyłem na nią z rosnącym podziwem, bo świata poza nim nie widziała i zdawała się nie przejmować, że jej własne kolory zanikają, że kontur staje się mdły. Szeptała mu swoje nadzieje bez końca, aż wziął pędzel i pierwszą kreskę postawił. Niebieską. Żeby dzień odzyskał znaczenie. I drugą żółtą, żeby wróciło światło i pomogło odnaleźć zaginione zakamarki.