"Trudno nie wierzyć w nic"

Nie proś mnie, bo nie może się udać. Wiara, to nie jest witamina C, którą beztrosko połknę przed posiłkiem, żeby na długie godziny uzbroić organizm do walki z codziennością ponurą, skrytą pośród mżawki i szarości dnia krótkiego, zanim wrócę w ciepło oswojonej gawry i wtulę się w ciepło twojego ciała. Jak wierzyć mam w twojego Boga, skoro nawet nie wiem, jak ma na imię i czym „handluje”? Usiłujesz mnie przekonać, ale to tylko demagogia, na dodatek nie najwyższych lotów. Czym chce mnie skusić twój Bóg i czego w zamian oczekuje? Co zabrać chce, a czym poczęstować w ramach wymiany? Jaką ideą zarazić i jakim azymutem chce mnie w życie wysłać, żebym niezawodnie trafił w Jego objęcia?

Ja? Ja wierzę szczerze, że dowolna wiara wymknie się każdej definicji, bo to właśnie jest jej istotą. Że nie da się jej udowodnić, uzasadnić, ubrać w definicje i formuły. Gdyby się jednak udało, oznaczałoby to, że stanowi gałąź nauki. Dyscyplina, z której można zdawać egzamin, albo doktorat napisać. Więc nie. Nie można uwierzyć w Świętą Lodówkę, bo lodówka ma instrukcję obsługi i serwis 24/7 – a za drobną opłatą może być nawet uzupełniana on-line… dożywotnio i anonimowo.

Poeta wyśpiewał ideę w słowach prostych i zrozumiałych: „trudno nie wierzyć w nic”, jednak chyba zatrzymał się o krok za wcześnie, bo nie zdradził imienia. A przecież nawet pies ma imię i ten chomik, który w akwarium z nudów mieli młyńskie koło, nadaremnie rozrzucając trociny po dywanie wiecznie noszącym ślady jego nieodległej doczesności. Ortodoksyjne jednostki potrafią imieniem obarczyć kawałek drzewa z lasu przyniesiony, kamień o kształtach mieniących się domniemaniem subiektywnym, maszynkę do golenia, wibrator, albo pojazd mechaniczny starszy od panującego ustroju, bo przez zasiedzenie stał się domownikiem, ze wszystkimi wadami i sentymentami, które nosi pośród plam i rdzy.

A przecież wierzę. W bezimienną (niestety) przyszłość, która pozwala mi stawiać kroki i ustawia we mnie priorytety, dumę i wstyd. Najwyraźniej nie zasłużyłem, żeby poznać imię dobroczyńcy, dzięki któremu trwam i mam dylematy. Mam i rozwiązuję je własną ignorancją powodowany i brakiem autorytetu, który mógłby mnie w dupę kopnąć i powiedzieć: „obudź się chłopie! Co ty robisz do jasnej cholery?! Nie tędy droga!”

Mógłbym słuchać tego głosu, jak słucha się głosu ojca usiłującego pomóc, zanim młodzieńcza krew się poleje z nieumiejętności. Ale przecież pamiętam, że sam pozwalałem dzieciom bawić się siekierą, choć jeszcze długopisu trzymać nie umiały. Ba! Zakład przyjąłem, że poradzą, bo wiara w siłę własnych dzieci warta jest przegranego zakładu. Uśmiecham się do tych wspomnień powodowany dumą i złośliwością – nie mi przyszło brzuch ciężki od browaru i mięsa ciągnąć do sklepu po kolejną skrzynkę, a zapas drzewa na ognisko rósł szybciej niż piwa spożycie.

Wierzę. W mojego Boga, który nawet mi zdradzić nie chce imienia, chociaż (być może) jest tak zgodnym ideałem, że żadne Mu przeszkadzać nie będzie, jeśli tylko pozwoli mi wytrwać. Nie wierzę w betonową architekturę, nie w symbole w żelazie kute – w ideę nieskończoną i niezrozumiałą, bo gdybym był w stanie ją zrozumieć sam byłbym bogiem. Wiekuistym objawieniem dla jednostki ograniczonej fizycznością, genetyką, fizjonomią i wadami tak szeroko rozpiętymi, że żadne stworzenie na ziemi nie ma szansy dorównać perfidii poczynań ludzkich. Nie wierzę w suknie czarne, białe, czy pomarańczowe, bo nie staną się moim wyznacznikiem, ścieżką pośród nocy, kiedy wyrwany ze snu obudzę się spocony, a kolor będzie niedopowiedzianą fantasmagorią i grą wyobraźni.

Wierzę, że stało się coś wystarczająco małego, żeby mnie do życia powołać, abym posprzątał detal nieistotny. Nie wiem wciąż co, nie wiem czym, ale ręce mam nadal sprawne i rozglądam się nie do końca świadom, co zrobić mam i w czyje imię. Może za wiele wymagam? Poznać imię Naczalnika Bezimiennego – och! W swojej nieuświadomionej pysze już Mu imię nadałem, choć niezbyt popularne, jednak dla jednostki wybitnej imię może być kontrowersyjne. I płcią go namaszczam, jakby to moim zadaniem było, a przecież nie znam, domniemywam głupio i bezzasadnie… Wstyd mi teraz bardzo, bo nie wiem nic, a mądrzę się, jakbym pożarł każden możliwy rozum i szatą wielkości okrył nikczemność kadłuba.

Boksuję się z własnym umysłem, a ten (jak znakomita większość wyprostowanej populacji zoologicznej) lubi być w centrum zainteresowania i obarcza mnie kolejną hipotezą – jestem „Przechodnim Bogiem” – ciało idealne skonstruowane jako tymczasowy nośnik boskości napełnia się nią na chwilkę fizyczności życiem zwaną, a później – zupełnie jak olimpijski znicz – trafia w kolejne sumienie, żeby prząść nieskończoność z drobin niepozornych powielanych pragnieniem przetrwania znanym w przyrodzie i instynktach najbardziej przyziemnych – mój Bóg dla mnie, we mnie i ze mną przez to oka mgnienie, w którym dysponuję zmysłami zdolnym i do pytań i wątpliwości. I poprawia świat, który zmienia się wraz z każdym pokoleniem pochodni niosącej zew Boga, żeby stał się obrazem idealnym, skończonym do obłędu zaszytego w ideał.

A przecież nie mam w sobie nic więcej niż pytania… i wątpliwości… żadnych odpowiedzi. Domysłu imienia Stwórcy… Nic, poza mniemaniem nieuprawnionym…

Kim jesteś? Dlaczego ja? W jakim celu? Nie wstydź się – i tak nieprzymuszoną wiarą jestem wypełniony bardziej niż ciało wodą – powiedz mi proszę, czy jutro będzie dla mnie… czy będzieMY?