Pobudka.

Jamnik, jeszcze niedawno szorstkowłosy, dziś spaceruje jako rzadkowłosy, a pani wiekowa jak on, zrywa witki wierzbowe – zapewne chce w domu bazie wyhodować - być może ma w nim kogoś, komu nawet spacer z pieskiem stał się ekstrawagancją, na którą organizmu już nie stać. W piekarni dziewczę o piersiach ciepłych i miękkich niczym pachnący chleb, z życzliwym uśmiechem słucha historii rodzinnych, albo skarg na okrutną ekonomię. Pani od nałogów kwitnie w zauważeniu i pośród niewypowiedzianych komplementów wciąż zdaje się młodsza i piękniejsza. Najwyraźniej służy jej anonimowy, męski zachwyt. Sosna uwolniła już ostatnie śnieżne poduszki i skrzy się kroplami rosy mrugającymi na czubkach igieł. Wilgoć tętni wróblim rozgardiaszem i tylko słońce nie wierzy w wiosnę, która czai się za rogiem i czeka na jedno dobre słowo. Na zaproszenie, powitanie, miejsce, by mogła wsiąść i popłynąć ze światem aż do lata. Pierwsze (jeszcze czarne) legginsy prześwitują niedwuznacznie podpowiadając, że bielizna jest równie czarna pod nimi, a mięśnie rześkie, niecierpliwe stęsknione są już eksplozji. Cóż mam powiedzieć – nie pasowały te biodra do moich dłoni – zbyt były gładkie, zbyt czupurne i w marzeniach sięgające wysokości, do których nie potrafię doskoczyć. One też, tylko jeszcze tego nie wiedzą. Pani z gotyckim zacięciem czarną skórą i ciężkim buciorem przemierza świat, a wiatr wącha jej fioletowe włosy, jak ja wąchałbym siano z pierwszego pokosu, gdy wyrywa się z rąk i próbuje uciec w objęcia widnokręgu. Próbowałem przeczytać motto rodowe grawerowane na ciele, ale - ciała ciut za mało, a czcionka niezbyt czytelna. I problem nie polegał na jakości wzroku, bo kontrast dobry, wielkość również, tylko ozdobników więcej, niż treści. Jak to w baroku...