Biały blues czarną nocą.

Z bezkresu obojętności wyjąłem papierosa. Z twojej przecież wyjąłem go dłoni, a ty tylko śmiechem parsknęłaś – krótkim, nerwowym, takim, któremu do wesołości brakowało świata całego. Negatyw śmiechu wyszczekany samej sobie w twarz, jakbym ja miał stać się tylko zwierciadłem, w którym chciałaś obejrzeć własną niedoskonałość. Wyjąłem ci z rąk niedopałek i nie patrząc odrzuciłem w półmrok wybrukowany tak dawno, że tylko skrupulatności kronikarskiej tubylców zawdzięczać można wiedzę, jak bardzo starym ów bruk być musiał. Oparłaś się plecami o ścianę zakurzoną, w podcieniu ciepłego zmierzchu i parsknęłaś czarnym śmiechem. Dramatycznym. Takim, któremu do radości brakuje zbyt wiele, nawet, jeśli słuchacz nie jest wprawnym odbiorcą.

Zaklęłaś z pasją. Głośno, wyraźnie i bezwstydnie. Gorąco tak, że przechodząca nieopodal para obcokrajowców odwróciła się z niepewnym uśmiechem próbując dowiedzieć się, czy wszystko w porządku, czy też policję trzeba wezwać, lub pogotowie. Podziękowałem ręki skinieniem, choć języka nie znałem, lecz wydał się południowym, adekwatnym do karnacji, którą dysponowali – chyba, że mieli korporacyjny, dożywotni karnet na solarium, co zdążył wyblaknąć od nadużywania. Krótko i dosadnie podsumowałaś własne przemyślenia, ten wieczór, a może piętnaście minionych lat? Nie wiedziałem co, bo w jednym wykrzykniku można zmieścić zbyt wiele i łatwo o pomyłkę, a wieczór nie przyniósł najdrobniejszej sugestii.

Wiedziałem tylko, że oczy miałaś martwe, że twoje ciało wzorem warzywa z ziemi wyrwanego, choć już nie żyjące, to wciąż udaje jędrność i pachnącą świeżością kusi. Aż dziw, że oczy miałaś suche, więc zapewne bardziej w stronę wściekłości podążałaś, niż rozpaczy i to było rozwiązanie, któremu łatwiej mi było towarzyszyć, bo pośród łez facet traci zbyt wiele energii na domniemania, a myśli zwijają się w supeł uniemożliwiający jakikolwiek ruch, mający choć cień sensownej, samczej działalności.

Co miałem powiedzieć? Że pójdę z tobą na każdą wojnę? - Powiedziałem. Że stanę obok, choćbyś nawet racji nie miała? - Powiedziałem. Powiedziałem, że zostanę, choćbyśmy mieli się na śmierć wykrwawić w tej krucjacie, gdy przeciwnik lawinowo zwiększy nakłady i uzbroi się w kosmiczne technologie, tylko po to, żeby doprowadzić ciebie na skraj otchłani. Na granicę pomiędzy istnieniem i negacją. Na wieczność, która mogłaby bezczelnie poradzić sobie bez ciebie. Wyciągnąłem do ciebie dłoń i ramiona rozpostarłem, jak jakiś jastrząb ledwie opierzony, bo przecież mnie pośród husarskich tradycji chowano i już w piaskownicy przewagi nad światem zewnętrznym udowadniać było mi trzeba, pośród łez gorzkich, kiedy świat silniejszym się zdawał, nawet, gdy dłoń matki rozproszyła pulsujące chmury nienawiści i wściekłość kłów mlecznych tego gościa, co centymetrów aż pięć miał więcej, a kilogramów być może dwanaście.

Wiedziałabyś, gdybyś miała strzęp rozsądku w sobie, że wtedy gotów byłem rozpętać wojnę światów i spacyfikować nie tylko Marsa, ale cały układ słoneczny, chociaż słońce w nóżki szczypie, z odległości miliardów kilometrów. Rozsądek nie miał do mnie dostępu – dla ciebie chciałem powiesić na słońcu chorągiew. Twoją. Dla ciebie i mną wywalczoną. Samopas, bez uzasadnienia innego, niż to, że PRZECIEŻ TEGO CHCIAŁAŚ! Mi wystarczało takie uzasadnienie. Wtedy, kiedy stałaś oparta o ten mur historią zarażony tak starą, że gdyby mój przodek miał go stawiać, to przedrostków „pra” musiałbym mnożyć do znudzenia i gardła posuchy. Byłem gotów na więcej, niż słowami da się wyrazić, lecz wroga poznać…

Milczałaś. Milczałaś po eksplozji wulgarności dosadnej, ale niepojętej. Żadnym tropem nie pozwoliłaś mi za tobą podążyć, a mój węch skażony słodkościami, którym towarzyszył lód i słomki z plastiku wbite w dno szklanek o grubym dnie, pośród owoców mających uspokoić sumienie, że przecież alkohol był tyko dodatkiem do reszty. Mgła w twoich oczach nie chciała się ulotnić, a słów w sobie nie znalazłaś więcej. Stałem i patrzyłem jak rosną w tobie emocje, jak ciało wydaje się zbyt kruche dla ekspresji zarażonej czerwona gorączką, która stopić potrafi całe narody i geografią przejmować się nie zamierza. W taki wieczór gotowa byłaś na to, co nieodwracalne. Zbyt duże na mikry organizm. Przymierzałem własny, czy wespół szanse mamy choć iluzoryczne, jednak w obojętności twoich oczu wróg pęczniał szybciej niż moja pycha boskością wielka tak, że niemierzalna w kategoriach sceptyka.

Walczyć. Wygrać lub zdechnąć w trakcie. Wiedzieć. Cel zobaczyć, chociaż na okamgnienie. Nie dałaś mi. Stałaś o ścianę oparta, bezwładna. Spaliłaś się w gniewie? Wróciłaś do świata odwiecznie sterowanego damskim pragmatyzmem? Oczy wciąż masz wulkaniczne, wciąż krzeszą iskry jak supernowa w apogeum ekspresji, ale… Zmieniło się coś. Nie jesteś już zimną, bezduszną stalą. Wciąż jesteś, o ścianę oparta, bezwładna i bezwolna tak, że gdybym tylko zechciał, mógłbym wymodelować twoją noc na własne potrzeby. Barbarzyńsko skutecznie – mógłbym. Bo stałaś bezwolnie, nierozumnie całkiem i zupełnie pozbawiona czasu. Chwila pośrodku nicości, łatwa do zapomnienia pozornie. Stałaś pomiędzy wieczorem i porankiem, w tym półkroku, w czasie niestabilnym nawet dla najdokładniejszych zegarów.

Wiem – to niewiele. Ale zdążyłaś mi przekazać w tym międzyczasiu nieokreślonym, że dobrze nie jest, że stało się coś, co zabolało i trwa w tobie. Tylko i aż tyle. Żadnych detali, o które mógłbym… Mógłbym? – Wiem, że nie tylko mógłbym, ale zrobiłbym, choćby otoczenie miało zgorzelą cuchnąć przez wieki. Dlatego milczałaś tak wytrwale? Wiedziałaś? Na pewno wiedziałaś. Zbyt mądra jesteś, żeby nie wiedzieć.

A teraz wpółniosę cię w ciepło odległej jeszcze pościeli, żebyś mogła poduszki łzami nasączyć, kiedy już nikt i nic widzieć nie zdołają. Szkoda. Okropnie mi szkoda, że zamiast wiedzieć muszę zgadywać, bo ty już słowa z siebie nie wydobędziesz dziś. Nawet tej klątwy nie powtórzysz żarliwej tak, że Europa się oglądać zaczęła. Rodzą się we mnie myśli odarte z kolorów, rosną potwory. Ty, w bezwidoku idealnym pogrążona pozwalasz się ewakuować stamtąd do tam. Żeby popełnić noc samotną. I nie zaprosisz mnie. Bo ja nie uwierzę twoim dłoniom, które pociągną mnie w otchłanie. Nie tym martwym dłoniom zatopionym w kosmosie oczu. Przyjdź po mnie, kiedy będziemy mieszkali w tym samym świecie. Gdybyś była tak uprzejma – opowiedz mi ten wieczór sobą. Niechby w żołnierskich słowach – opowiedz proszę… Siądę na wieczność w tym fotelu, który na straży twojej sypialni stoi i poczekam. Aż znajdziesz słowa, które zrozumiem. Znajdziesz? Wierzę, że tak…