Daremny trud.

Zdumieniem obrosłem, niczym próchniejące drzewo mchem. Zaprosiłaś mnie, chociaż nie potrzebowałaś mnie wcale. Przynajmniej nie całego. Potrzebowałaś w zasadzie tylko jednego ucha, które nie ma bezpośredniej łączności z niewyparzonym jęzorem, więc nie wypluje zwielokrotnieniem twoich słów, szczyptą złośliwości przyprawionych, na żer sensacji żądnej gawiedzi, żeby uprzejma była się zdumiewać, pokpiwać, domyślać się niestworzonych motywów i tworzyć historie, przy których fakty musiałby zostać w przedpokoju, bo na salonach miejsca dla nich zabraknie na pewno.

Zaprosiłaś moje uszy do siebie i wiedziałem, że cała reszta białkowej galanterii, to tylko efekt uboczny, dopełnienie, które przyszło wyłącznie dlatego, że uszy same niezbyt dobrze radzą sobie z chodzeniem, a nie wymyśliłaś, jak mam zostawić je na parkingu pod domem, łańcuchem przypięte do latarni, niczym jakiś rower. Przyprowadziłem tę całą resztę niechcianą, jak bagaż, a ty posadziłaś ów bagaż w miękkości fotela i obarczyłaś dłonie jakąś szklanką ciężką od etanolu, a oczom podsunęłaś świeczkę, żeby mrugała i drżała, żeby nie pozwoliła na stagnację i w swoim delikatnym tańcu płomień skusił widzeniem, zabierając resztę świata z pola widzenia. Zabrał szklistość twoich oczu schowanych za zasłoną światła świecy. Ledwie skojarzyłem, że światu zamknęłaś okna roletami i tylko szczerbinkę dla tlenu zostawiłaś, z której korzystać też chciały obce dźwięki. Pewnie dlatego w uszy wetknęłaś mi muzykę, w której pianino perwersyjnie przekomarzało się z perkusją i saksofonem, a głos żeński robił co mógł, żeby Afryki chropowatą, zakurzoną codziennością zarazić mnie skutecznie.

Wszystkie moje zmysły wygnałaś daleko od siebie, a one, sprowadzone na manowce, cieszyły się niespodziewanym świętem, odmiennością i pośród powodzi maskowania i pozorów uległy, zapominając o tobie nieomal doskonale. Jakbym zdjął je w przedpokoju razem z butami. Teraz mogłaś być czerwonoskórą księżniczką, szamanką tysiącletnią z azjatyckich stepów, albo zjawą powołaną do życia przekleństwem świeckim za niegodziwości w życiu dawno minionym popełnione. Mogłaś być wszystkim, czym tylko zapragnęłabyś, powodowana chwilowym kaprysem. Ale ty… chciałaś sobą pozostać i znaleźć we mnie słuch idealny, jednokierunkowy. Tablicę, na której powiesisz wątpliwości i niedopowiedzenia, żeby się z nimi rozprawić, nim wyblakną na słońcu. Antenę odbiorczą, w której zaskwierczy najdrobniejszy paproch kosmiczny niezbędny do zrozumienia. Zetlałe nieistotnością wrażenie uboższe w materię od fatamorgany.

Ot – taka niedoskonałość organizmu, która nie potrafi w drewnianej obojętności abakusa podsumować zdarzeń nieprzychylnych, lecz potrzebuje milczącej obecności, żeby się w samej sobie przejrzeć i znaleźć odpowiedź – czasem wulgarną, czasem bezwstydną i w dziennym świetle od czci i wiary odżegnywaną. Życzliwej i nietoksycznej obecności. Takiej, która milczeniem gotowa spatynować antyczne marmury stojące w skupieniu przed świątyniami bałwochwalczych głupców zbyt bogatych, żeby umrzeć niepostrzeżenie dla historii świata.

Zaprosiłaś moje uszy do siebie intymnej bardziej, niż gdybyś była w trakcie kąpieli, niż w objęciach wygłodniałej pościeli, która mogłaby wyszeptać tak pikantne wspomnienia, że nie ma szminki wystarczająco czerwonej, żeby rumieniec jej nie prześcignął. Zaprosiłaś mnie, żebym milczał, nawet, kiedy zdziwienie i oburzenie. Kiedy niedowierzanie i niepewność. Gdy wszystkie NIE świata płynąć chcą w usta… lecz one – one tam, pod latarnią łańcuchem zapięte, klną pośród nocy mrocznej i pustej i nawet te kroki, które słychać, to zmierzają w obce strony trzy przecznice dalej, a tylko echo z bezczynności niesie je dalej, niż powinno.

A ja, w zdumienie odziany, słów twoich pełny i dalej głodny, żeby ciąg dalszy historii nienachalnej, jednostkowej, malutkiej – twojej historii poznać, grzeję szklankę etanolu w dłoniach, co nos mi napełnia eterem wietrzejącym, a przed wzrokiem świeca spływająca gorącymi łzami – jak ty zapewne, lecz tego nie wiem, domyślam się tylko pochopnie, bo nie widzę ani oczu, ani ust – ciebie nie widzę, boś schowała się w mrok tak bardzo, że tylko słowa układane na sumieniu piętrzyć się chcą i jątrzą czekając na eksplozję, na gejzer gorętszy od słów, bo ciśnieniem podniesione ponad ludzką normę.

A kiedy pobliską ulicą przejechała już karetka, krzycząc fioletowym światłem na ścianach i jazgotem zwielokrotnionym pośród betonowych ścian dźwiękiem schwytanym niechcący w pułapkę, kiedy bełkot śpiewu wracających z imprezy skąpanej w trunkach, gdy najbardziej żwawy pies odśpiewał już zew księżyca i poszedł spać w poczuciu spełnienia, a echo zwróciło po trzykroć ów zew – otworzyłaś usta.

Otworzyłaś, a słowa, które popłynęły, choć słownikom znane, samodzielnie neutralne i pozbawione barw emocjonalnych… Hurtem zdały się płonąć tak, że świeca ze wstydu zgasła, bo poczuła jak zimną jest wobec przepływającej gorączki znaczeń. Ostatnie wątpliwości snuły się pod sufitem dymem chwiejącym się z niedowierzania, a ja…? Gdybym umiał… Gdybym mógł zabrać własną galanterię na spacer i tylko ucho zostawić. Gdybym umiał spiąć łańcuchem stalowym układ nerwowy i przykuć go do latarni trwalej, niż galernika do wioseł…

Nie potrafiłem… Zbyt późno zrozumiałem, że cały ja, to balast, który wyłącznie zaszkodzić może swoim niezrozumieniem, twoją gorączką rozpalony, gotów byłem świat ku zgorzeli poprowadzić i stać się zalążkiem nieodwracalności spowodowanej moją nieumiejętną chęcią wsparcia ciebie. W twoich słowach spłonęły wszystkie moje mniemania, domysły i niepewności. Strach uciekł ode mnie tak daleko, że drogi powrotnej nie znajdzie już za mojego życia, i chociaż dość śmiesznie to wyglądało, to przecież nie dałem rady nawet kącikiem ust się uśmiechnąć. Stężałem w twoich słowach bardziej, niż metalowy pomnik w objęciach stycznia syberyjskiego.

A ty mówiłaś dalej… słowa, które negowały naiwność moją i świat, jaki znałem. Mówiłaś głosem tak cichym, że echo żebrało o powtórzenie, żeby nie przekłamać już w pierwszym odbiciu. Potem, kiedy słów zabrakło, kiedy zapiekło się wszystko w objawieniu, w słowach prozaicznie spotykanych w słownikach, lecz inaczej w zaprzęgi zdań poukładanych nadeszła wieczna zmarzlina i cisza nocy pokrytej po widnokrąg śniegiem do dziewiczości słów nieznająca. Milczenie trwało całą nieskończoność, aż brzask skarcił kosmos za beztroskę i zaczął malować znaczenia subiektywne na tymczasowych wartościach.

Latarnia do której myślą zdążyłem przypiąć gabaryt i zmysły przestała wpraszać się do wnętrza i zwiędła żółcieniem niepotrzebnym nikomu, kiedy słońce autorytarnie obszukiwało wszystko i wszystkich, których dosięgło promieniem głodnym i wścibskim ponad jakąkolwiek wyrozumiałość. Milczenie trwało, a słońce usiłowało przebić się przez rolety, i drapało pazurami, i stukało, kusząc obietnicami pochopnymi. Jednodniową miłość obiecując, jak nastolatek, który powie „kocham”, gdy tylko dostrzeże cień szansy na spełnienie. Milczenie było tak gęste, że głodnego nakarmić, a biednego przyodziać…

Rzuciłaś klucze na stół i spać poszłaś, a ja szukałem myślami mięśni, żeby wstać, żeby móc spod latarni wydostać uczucia, przetrawić słyszane i w maratonie kroków powrotnych uspokoić sumienie definicją. Siebie uspokoić i łaskawie pozwolić światu trwać pomimo wszystko. Pomimo ciebie i mnie…

Nie pytaj – nie wolno pytać dziś. To nie twój problem, a pomóc nie możesz. Nie pytaj więc, a jeśli ciekawość cię zżera, to otwórz się na świat – może i ty dostaniesz wieczór szczery tak bardzo, że rano pożałujesz. Nawet życzyć ci tego nie chcę. Żyj, jeśli potrafisz, mów, jeśli musisz, słuchaj, jeśli okażesz się godnym treści. I nie klnij – to nic nie zmieni, gdy ekspresję parszywym kwiatem wyplujesz w nieświadom niczego poranek.